Page 75 - mag_28
P. 75
της Κατερίνας Επιτροπάκη
καιρό είχε χάσει τον ενθουσιασμό της. Γι τη φωνή.
αυτό είχε καιρό να τον διακρίνει στο βλέμ- “Θα ‘χει αλλάξει κι αυτή. Όπως κι εμείς άλ-
μα της. Ένοιωσε όμορφα που επέστρεψε λωστε. Όμως το ηλιοβασίλεμα από το Κά-
και φώτιζε ολόκληρο το πρόσωπό της. στρο θα παραμένει το ίδιο”.
“Την άλλη βδομάδα μπαίνει Αύγουστος. Πα- Σηκώθηκε από την καρέκλα του. Την κοίτα- 75
ραδοσιακά, το κλείνεις το γραφείο. Ξέρω ξε βαθειά στα μάτια, μ’ ένα χαμόγελο στις
πως δεν έχεις και πολύ δουλειά. Εγώ κα- άκρες των χειλιών του. Στάθηκε κοιτώντας
νόνισα ήδη την άδεια μου. Μπορούμε να την σαν αμήχανος νεαρός, που διστάζει να
φύγουμε απ’ το ερχόμενο Σαββατοκύρια- αγκαλιάσει την κοπέλα του. Το έκανε εκεί-
κο. Έκανα ήδη προκράτηση σε μια υπέροχη νη πρώτη.
πανσιόν, στο Λειβάδι. Βλέπεις, δεν υπάρχει Έχωσε το κεφάλι του στην γωνία του λαι-
πια η δυνατότητα ελεύθερου κάμπινγκ, άσε μού της. Όπως την κρατούσε από τη μέση,
που θα μας πιάσει και κανένα λουμπάγκο και άρχισε να την λικνίζει ελαφρά, σαν να την
θάχουμε άλλα”. Γελάσανε και οι δυο. οδηγούσε σ’ έναν αργό χορό, ενώ σιγο-
“Μα, πώς βρε Ελένη μου, αφού δεν έχου- τραγούδαγε:
με…” Το κάστρο της Αστροπαλιάς, κλειδί έχει
“Μη σε νοιάζει. Σήκωσα τα λεφτά απ’ την κλειδώνει…
Τράπεζα που είχα. Φτάνουν και περισσεύ- Άρχισαν κι οι δυο να γελάνε, έτσι όπως
ουν”. προσπαθούσαν άτσαλα να χορέψουν
“Και τα ντουλάπια της κουζίνας που χρειάζε- αγκαλιασμένοι και να τραγουδήσουν, χω-
σαι; Αφού ξέρεις πως εγώ δεν…” ρίς να θυμούνται και πολλά από το στίχο.
“Τι να τα κάνω μάτια μου τα ντουλάπια; Αύριο πάω για εισιτήρια. Σαββάτο πρωί,
Βολευόμαστε και μ’ αυτά. Δεν θα άλλαζα φεύγουμε! είπε η Ελένη ενθουσιασμένη.
μ’ όλα τα έπιπλα του κόσμου την ιδέα ενός «Ναι. Ναι γλυκιά μου. Αυτό είναι. Να πα’ να
καλοκαιρινού ταξιδιού μαζί σου, στο αγαπη- γαμηθούν όλα. ΦΕΥΓΟΥΜΕ!», επανέλαβε
μένο μας νησί”. κι εκείνος, φωνάζοντας δυνατά την τελευ-
“Θα ‘ναι άραγε η Αστροπαλιά όπως τη θυ- ταία λέξη, κυρίως για να την ακούσουν τα
μόμαστε;” είπε εκείνος με κάπως σπασμένη δικά του αυτιά.
