Page 23 - mag_29
P. 23
του Γιώργου Λίλλη
https://www.facebook.com/lillisgeorgios
Η κοινωνία χρειάζεται ανθρώπους που για να αποκτήσουμε την παραπλανητική
δεν σκέφτονται παρά να πράττουν ότι σιγουριά των υλικών πραγμάτων. Τι απέ-
τους πλασάρει. Αν είχαμε την δυνατότητα μεινε από αυτή την πορεία; Δεν είχαμε κα-
να ορίσουμε μια δική μας γνώμη, έστω μια ταφέρει να επενδύσουμε σε στέρεα υλικά
απλή γνώμη για κάτι, που να είναι όμως και τώρα βλέπαμε το οικοδόμημα να πέ-
εμπεδωμένη μέσα μας απόλυτα συνειδη- φτει με πάταγο και να θρυμματίζεται.
τά, έχουμε ήδη καταφέρει μια πρώτη ση- Ο Κομφούκιος αναφέρει πως αν θέλουμε
μαντική επανάσταση. Γιατί η αντίσταση, να επενδύσουμε στο μέλλον, σ΄ ένα μέλ-
ξεκινά πρώτα σε ατομικό επίπεδο. Όταν λον όπου ο άνθρωπος θα έχει την αξία και
οι άλλοι σκέφτονται για εμάς, ζούμε σε τον σεβασμό που είχε κάποτε, πρέπει να
μια κοινωνία ακέφαλη. στραφούμε στην γνώση, να
Τα αποτελέσματα τα γνωρί- διδαχτούμε την ουσία της
ζουμε όλοι μας. Η κρίση που αξιοπρέπειάς μας κι αυτή εί-
περνάει η Ελλάδα, δεν είναι ναι η ίδια μας η πνευματική
οικονομική. Είναι πρώτα υπόσταση. Αν εργαστού-
μια κρίση ταυτότητας. Σαν με για να καλλιεργήσουμε
να είμαστε προγραμματι- τους κήπους των αισθη-
σμένοι για να ζήσουμε μια μάτων μας, αν φυτέψουμε
ζωή άλλων. Μια ζωή από σπόρους αλήθειας μέσα 23
δεύτερο χέρι. από μια παιδεία που δεν θα
Πολλά χρόνια πέρασαν έχει σαν κίνητρο μόνο την
έτσι μέχρι να συνειδητο- επιφάνεια ούτε τους τίτλους
ποιήσουμε πως ζούσαμε και την γνώση που μαθαίνε-
μια ψεύτικη ζωή, όπου η επιφάνεια και η ται παπαγαλία, θα δούμε πόσο ισχυροί
χλιδή της, κάλυπτε ένα κενό, όπου ολο- μπορούμε να γίνουμε, ριζώνοντας επιτέ-
ένα μεγάλωνε εξορίζοντας από τις ζωές λους σε στέρεο έδαφος.
μας τις αξίες μου είχαμε, την παιδεία, την Είναι δύσκολο να επιτευχθεί αυτό, το
κουλτούρα μας, κάνοντας τις ανθρώπι- γνωρίζω, δεν εθελοτυφλώ. Έχουμε χάσει
νες σχέσεις πιο δύσκολες, πράγμα που πολλά πρότυπα, έχουμε χάσει την πίστη
οδήγησε στην απόλυτη μοναξιά. Την που θα μας ωθούσε να γίνουμε ξανά ανα-
μοναξιά μέσα στο πλήθος. Σαν να είχα- ζητητές, να αρχίσουμε να αμφιβάλουμε,
με μπει οικειοθελώς σε ένα κελί, γεμάτο να αρχίσουμε να ρωτάμε και να σκεφτό-
χρήματα, χρυσαφικά, εδέσματα εκλεκτά, μαστε σοβαρά για τις ζωές μας. Παρ΄ όλα
αλλά δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία να αυτά έχω ακόμα την ελπίδα πως θα μά-
βγούμε από εκεί μέσα, αιχμάλωτοι από τα θουμε από τα λάθη μας, πως θα σκύψου-
πάθη μας, από την απληστία μας, από την με ταπεινά να παραδεχτούμε πως ζήσαμε
αχόρταγη τάση μας να θέλουμε όλο και πολύ καιρό στο ψέμα. Νομίζω πως δεν
περισσότερα. πάει άλλο στο να στρουθοκαμηλίζουμε.
Και η ελευθερία; Η ποιότητα ζωής που Δεν έχει πια νόημα. Ας σταθούμε ενώπι-
κρύβεται στην απλότητα; Η αγάπη, ο αλ- ον της ίδιας μας της ζωής κι ας αρχίσουμε
τρουισμός, η συγκίνηση; Χάσαμε πολλά να την αμφισβητούμε.
