Page 19 - mag_29

της Christine

να έρθουν τα λεωφορεία ή κάποιος μεγάλος να τους πάρει. Η κοινωνία της «αφθονίας»
της «οικονομικής ανάπτυξης» του «χρηματιστηρίου», προχώρησε ακόμα παραπέρα. 19
Γαλούχησε ανθρώπους, οι οποίοι με καθαρή συνείδηση προέτρεψαν τους γόνους τους

να σπουδάσουν στις παιδαγωγικές ακαδημίες, αφού αυτές εξασφάλιζαν ένα σίγουρο
μέλλον κι ένα «εύκολο επάγγελμα με τόσο λίγες ώρες εργασίας και πολλές διακοπές!»
Για να γίνεις παιδαγωγός όμως χρειάζεται πολύ περισσότερα από την επιθυμία να «βολέ-

ψεις εύκολα τα προς το ζην». Θέλει αγάπη, αφοσίωση, υπομονή, υπευθυνότητα, όραμα,
φαντασία, δημιουργικότητα. Δεν έχεις να κάνεις με νομιμοποιητικά έγγραφα, έχεις να
κάνεις με παιδικές ψυχές. Δυστυχώς δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του ρόλου τους

πολλοί εκπαιδευτικοί. Είναι κι αυτό μια πραγματικότητα, η οποία ταλαιπωρεί την παιδεία.
Είμαι βαθιά απογοητευμένη καθώς έχω προσωπική εμπειρία της ανεπάρκειας ορισμένων

εκπαιδευτικών να θέσουν όρια στους μαθητές τους, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται ο
γιος μου και να καλύπτουν την ανεπάρκειά τους αυτή με σωματική βία (τράβηγμα μαλλιών,
αυτιού ή και χτύπημα με χάρακα). Ναι, συμβαίνει ακόμα στις μέρες μας, το σωτήριο έτος

2014 με τη δικαιολογία «Μα τι να τους κάνεις όταν είναι ατίθασοι και κακομαθημένοι;» ή
«Κι εμείς που φάγαμε ξύλο από τους γονείς και τους δασκάλους μας, τι πάθαμε; Δε γίναμε

καλοί άνθρωποι;». Πάθαμε αυτό ακριβώς. Μάθαμε να λύνουμε τα προβλήματά μας με τη
βία, τους καυγάδες και τις φωνές ή το πολύ με την υποκρισία (για να μη «φάμε» ξύλο). Να
ανακυκλώνουμε τη βία που υποστήκαμε ως παιδιά στους μικρότερους – ασθενέστε-

ρους από εμάς. Να μην είμαστε ανοιχτοί σε κανενός είδους διάλογο και σε καμία κριτική.
Να θέλουμε να επιβληθούμε και να εξουσιάσουμε, όχι να αγαπήσουμε και να συνυπάρ-
ξουμε. Όταν ανέφερα στο γιο μου ότι τα σχολεία θα ανοίξουν σε μια εβδομάδα, έβαλε τα

κλάματα και μου είπε ότι έχει πονοκέφαλο και πονόκοιλο. Μαζί του έχω κι εγώ ένα πόνο
στην καρδιά και δεν ξέρω αν με τον φετινό αγιασμό θα γιάνει…
Christine