Page 64 - mag_39

MYΘΙ-ΜυΘΙ ...ΠΑΡΑΜυΘΙ

H αγάπη

δε χάνεται ποτέ!

Μια όμορφη φορά κι έναν καιρό ψηλά στον ουρανό

ζούσε ένα συννεφάκι, ήταν παχουλό με ροζ μαγουλά-

κια κι είχε μια κατακόκκινη καρδιά που φωσφόριζε

μέσα στο συννεφένιο του σώμα…

64 Aγαπούσε πολύ τη ζωή τούτο το συννεφάκι μα, είχε

ένα ελάττωμα. Αρνιόταν να μεγαλώσει!

Όλη μέρα έπαιζε κι έτρεχε κι έκανε όνειρα πολλά κι

όσο κι αν του φώναζαν να ωριμάσει εκείνο …τίποτα.

Δεν άκουγε κανέναν. Παράμενε πάντα ένα ονειροπόλο

παιδί… κι ας περνούσαν τα χρόνια εκεί ψηλά στον ου-

ρανό! Μια νύχτα, τόσο ίδια μα και τόσο διαφορετική,

το συννεφάκι γνώρισε ένα θλιμμένο αστέρι!

Η καρδιά του κοκκίνισε ακόμα πιο πολύ κι ένιωσε

πως τούτο εδώ το αστέρι το γνώριζε μια ζωή!

Πως το περίμενε μια ζωή! Το συννεφάκι έγινε

περισσότερο παιδί κι όλο προσπαθούσε να κάνει και το

αστέρι να νιώσει κι αυτό παιδί!

Έκοβε κομμάτια της κατακόκκινης καρδιάς του, του

τα χάριζε για να το κάνει ευτυχισμένο...