Page 65 - mag_39

της Κέλλυς Δοβέλου

Σχέδιo: Γαβριέλα Στάμου

Μα το αστέρι ήταν πάντα λυπημένο ή νόμιζε πως ήταν

λυπημένο…
Το συννεφάκι δεν το έβαζε κάτω. Κομμάτι-κομμάτι έκο-

βε την καρδιά του και την χάριζε στο αστέρι ώσπου μια
μέρα γεννήθηκε η αγάπη! Έγιναν όλα τοσο όμορφα όπως 65

μόνο η αγάπη μπορεί να τα κάνει!
Συννεφάκι κι αστέρι πιασμένα χέρι χέρι ένοιωθαν όλα τα

ασήμαντα της ζωής σημαντικά! Σ’ αγαπώ πιο πολύ κι
από το πολύ, έλεγε πάντα το συννεφάκι στο αστέρι και

γίνονταν η ψυχή του ακόμα πιο παιδική!
Ώσπου έφτασε η στιγμή που το αστέρι χαμογέλασε στο

συννεφάκι σ’ αγαπώ του είπε, είμαι ευτυχισμένο,
σ’ ευχαριστώ συννεφάκι μου, μ’ έφτασες πέρα κι από τα

ουράνια με το μεγαλείο της ψυχής σου...
Ζήλεψαν οι μοίρες, ζήλεψε κι η ζωή έπεσε το αστέρι από

τον ουρανό έγινε λάμψη, έγινε ευχή, ήρθε το δάκρυ…
Τώρα πια το συννεφάκι δεν είναι πια παιδι κρατά

στα χέρια του μια κατακόκκινη καρδιά. Την αγάπη!
Η αγάπη δεν χάνεται ποτέ! Πότε γίνεται αστέρι πότε

γίνεται συννεφάκι! Μα δεν χάνεται ποτέ!