Page 48 - mag_88
P. 48
θΡΑυςμΑΤΑ
ό καναπές
φος... μη φοβηθεί τα χρόνια που καναπέ μου να πάρω δύναμη γι
περάσαν... Ξαπλώνω πάνω του αυτό που θ' ακουγα. "Μάνα" μου
τα βράδια, δεν κοιμάμαι πια στο είπε, "δε γίνεται να μένεις μόνη
κρεβάτι μου, και κουβεντιάζου- σου πια. Μεγάλωσες... αν κάτι
με στα σκοτεινά. Κι όπως τα λέμε σου συμβεί ποιος θα σε βοηθή-
οι δυο μας, κι όπως οι θύμησες σει... ανησυχούμε..." Χάρηκα.
έρχονται μια μια, ξαναγεννιόμα- "Θα με πάρουν σπίτι τους", σκέ-
στε κι οι δυο, παρηγοριόμαστε φτηκα. "Τέρμα η μοναξιά. Θα 'μαι
μέσ' τη σιωπή του άδειου σπιτιού με τα εγγόνια μου. Θα τους βο-
και δεν πονάμε που όλοι έφυγαν ηθάω όσο μπορώ, δεν είμαι δα
και μείναμε μονάχοι. Κι αν κα- και τόσο γριά... αντέχω ακόμα.
μιά φορά με πιάσουν κλάμματα, Όμως...ο καναπές μου; Τι θα γί-
τα μαξιλάρια του είναι εκεί να τα νει ο καναπές μου; Θα μ' αφή-
48
ρουφήξουν και το πρωί να τα στε- σουν να τον πάρω μαζί μου; Θα
γνώσω στον ήλιο για ν' αντέξουν έχει θέση ανάμεσα στα μοντέρ-
αυτά που θα 'ρθουν πάλι... Τα να τους έπιπλα;" Πάνω που τα
παιδιά δεν έρχονται πια συχνά. σκεφτόμουν όλα αυτά, ο γιός
Έχουν δουλειές μου λένε... δεν μου είπε.. "Το συζητήσαμε πολ-
προλαβαίνουν... Κι ο καναπές λές φορές με την αδερφή μου.
μου μαραζώνει, μα δε μιλάω...τι Ξέρεις ότι τρέχουμε απ' το πρωί
να πω... "Καλά είμαι "τους λέω, ως το βράδυ και τα σπίτια μας
όταν με παίρνουν στο τηλέφωνο πολύ χώρο δεν έχουν... άσε που
κι εγώ λυπάμαι που εκείνος δεν λείπουμε τόσες ώρες που πάλι
μπορεί να τους ακούσει... Ήρθε μόνη σου θα είσαι... Βρήκαμε
ο γιός μου σήμερα, στα ξαφνικά ένα καλό γηροκομείο, είναι η κα-
και χάρηκα. Είδα όμως το ύφος λύτερη λύση... θα σε φροντίζουν,
του το σοβαρό και σα να φοβή- θα 'χεις παρέα και θα ερχόμαστε
θηκα, μαζεύτηκα στη γωνία μου κι εμείς να σε βλέπουμε..." Δεν
κι αρπάχτηκα απ' το μπράτσο του άκουσα τα υπόλοιπα... μόνο τον
