Page 47 - mag_88
P. 47
της Μαίρης Σιγάλα
Σ' αυτόν τον καναπέ τα πέρα- τα μυστικά, τα φανερά, τις φωνές,
σα όλα. Τις λύπες μου τις χαρές τ' αγγίγματα, τις μυρωδιές... γέμι-
μου, τους έρωτες, τους χωρι- σε με ζωή... Κι όταν ήρθε η ώρα,
σμούς... σ' αυτόν γινόμουν κου- σ' αυτόν ξεψύχησε ο σύντροφός
βάρι όταν ο πόνος πότιζε το εί- της ζωής μου, στην αγκαλιά του
ναι μου σαν δηλητήριο, εδώ στ' κι όχι στη δική μου... εδώ θέλω
αφράτα του μαξιλάρια άφηνα τα να ξεψυχήσω κι εγώ... προστα-
δάκρυα μου να τα μουσκεψουν. τευμένη, γαληνεμένη, να κοιμη-
Σ' αυτον άπλωνα την αρίδα μου θώ για άλλη μια φορά, μια τελευ-
όταν χορτασμένη από αγάπη, ταία, παίρνοντας μαζί μου όλα τα
έμενα ξύπνια ως το πρωί, κάνο- αποτυπώματα της ζωής που έζη-
ντας όνειρα. Σ' αυτόν με φίλησε ο σα, όλα όσα κρατάει στα σπλάχνα
άντρας μου πρώτη φορά, σ' αυ- του, όσα αντέχει ο σκελετός του. 47 47
τόν συμφωνήσαμε να ενώσουμε Έμεινα μόνη μου πια στο σπίτι...
τις ζωές μας... Τον πήρα μαζί στο εγώ κι αυτός. Τα παιδιά μεγάλω-
καινούριο μας σπίτι. Έκανα χώρο σαν, φύγανε. Ποτέ πότε έρχονται
γι' αυτόν και του έραψα καινού- να με δουν κι ο καναπές μου μα-
ρια καλύμματα με χρώματα απα- ζεύει καινούρια χνάρια, ολόφρε-
λά, τον γέμισα με καινούρια μαξι- σκα απ' τα εγγόνια μου, φωνές κι
λάρια, τον έκανα φωλιά για μένα αγγίγματα από μικρές ζωούλες.
και τα παιδιά μου. Τα νανούρισα Δεν έχω πια πολλά να κάνω κι
σ' αυτόν, τ' άφησα να τον νιώ- ούτε μπορώ... γέρασα βλέπεις...
σουν, να τον αγαπήσουν, να τον Έτσι, όλη μέρα τον φροντίζω και
λερώσουν, να τον πονέσουν χο- τον κανακεύω. Χτυπώ τα μαξι-
ροπηδώντας πάνω του ανελέη- λάρια του απαλά, μη φύγουν οι
τα. Εδώ κάθονταν οι αγαπημένοι, αναμνήσεις, τον καθαρίζω με
οι φίλοι κι οι περαστικοί... πόσα προσοχή μη φύγουν οι μυρωδιές
άκουσε όλα αυτά τα χρόνια, πόσα των ανθρώπων μου και τον στο-
είδε... Τα κράτησε όλα μέσα του... λίζω με ριχτάρια να νιώθει ομορ-
