Page 73 - mag_050

iσΤοΡιεσ ΤοΥ δΡοΜοΥ της Ελένης Παναγιώτου

Για ένα παιχνίδι...

Δυό παιδιά κι ένα μισοσκισμένο δίχτυ μιας μπασκέτας

αρκούν τον κόσμο εκεί που χωρίζεται να ενώσουν. Έστω

για σήμερα. Έστω για τώρα.

Σαν εκείνη την ηλιόλουστη μέρα που ο Ομάρ κι ο Γιάννης

στοιχημάτιζαν για το ποιός θα βάλει τα περισσότερα κα-

λάθια και μέσα στην αθωότητά τους, δεν κατάλαβαν πως

τον κόσμο όλο έπαιξαν και κέρδισαν σ’ ένα τους παιχνίδι.

Η μόνη απόσταση ανάμεσα στα δυο παιδιά, αυτή που

μπορούσε ένας σκεπτόμενος άνθρωπος να διακρίνει με 73

γυμνό μάτι και ψυχή, μονάχα μια μπάλα ολοστρόγγυλη.

Θαρρείς πως οι μορφωμένοι της λογικής κι όχι του συναι-

σθήματος, όλοι εκείνοι οι εγκλωβισμένοι σε μια ασπρό-

μαυρη καθημερινότητα, οι δέσμιοι των προκαταλήψεων,

οι φοβισμένοι από το διαφορετικό ξέχασαν τα καλοκαίρια

τους να ζήσουν. Και τι κρίμα θεέ μου ν’ αλλάζουν οι επο-

χές και μες τον Αύγουστο να τρέμουν απ’ το κρύο που η

άγνοια έφερε μαζί της.

Μα εκείνο το παιχνίδι της δίκαιης μοιρασιάς που βγαίνουν

όλοι κερδισμένοι και με χαμόγελα πλατιά είναι που κάνει

τον κόσμο αυτό να τρέμει, να γκρεμίζεται κι απ’ την αρχή

να φτιάχνεται. Κι αν το φως του σε θαμπώνει, κλείσε τα

μάτια και μ’ εκείνα της ψυχής δες ξεκάθαρα.