Page 69 - mag_050
P. 69
του Σπύρου Διαμάντη
o υστερόγραφο...
Τ
Τώρα τελευταία μάλιστα, μου καρφώ- πως όλα θα ‘ναι μπροστά μου, θα τα
θηκε κάτι που με κρατάει και ξάγρυ- ψηλαφίζω όποτε θέλω, θα τα τσαλα-
πνο κάποια βράδια. «Όσο πιο δυνατά, κώνω όποτε θέλω, μετά θα τα σιδε-
αγαπάμε κάτι, τόσο κι άλλο τόσο πιο ρώνω και δε θα φεύγουν ποτέ. Θα
έτοιμοι πρέπει να ‘μαστε για την ώρα μένουν εκεί, πιστά. Πάντα σταμπαρι- 69
που θα το αποχωριστούμε». Απόλυ- σμένα με τα δικά μου αποτυπώματα.
το. Λυπηρό. Απαισιόδοξο. Μη σου Συνεχίζω κανονικότατα και με θράσος,
πω ότι αγγίζει και όρια μηδενισμού. να σφυρίζω κλέφτικα στην πραγματι-
Κάπου νομίζω το διάβασα καταλάθος, κότητα, η οποία γελάει, γιατί είτε το
και τώρα με διαβάζει εκείνο. Για κά- θέλω είτε όχι, πάντα θα ‘ναι ένα βήμα
τσε μια στιγμή. Πώς ορίζει όμως κά- πιο μπροστά από μένα.
ποιος την έννοια «αισιόδοξο»; Βέβαια Ωραία, και ας πούμε ότι αλλάζω ρότα,
θα μου πεις, ποιος χέστηκε; Αλλά δεν ξεκαρφώνω το κεφάλι μου απ’ το σύν-
πειράζει, ας κάψω ακόμα μερικά εγκε- νεφο που έχω για καπέλο και καρφώ-
φαλικά κύτταρα.Το αισιόδοξο λοιπόν, νω τα πόδια μου γερά πάνω στη γη.
πουλάει πιο πολύ όταν ταυτίζεται με Να αποδεχτώ, ότι όλα είναι σημαδε-
το ουτοπικό. Κι αφού πουλάει πιο μένα κάτω κάτω, με την ημερομηνία
πολύ έτσι, το κρατάμε. Ε, πώς να το λήξης τους, η οποία θα ‘ναι θολή και
κάνουμε, είναι πιο επιθυμητή η ρου- θα με βασανίζει, επειδή θα θέλω να
φιάνα η ουτοπία. Όσο επιθυμητό είναι τη μάθω, αλλά και επειδή απλά θα
και το παραμύθι για τα μικρά παιδιά, γνωρίζω την ύπαρξή της. Με τη λο-
λίγο πριν να κοιμηθούν. γική αυτή, γιατί να σηκωθώ απ’ το
Οπότε, έχω στο μυαλό μου συνεχώς κρεβάτι, έστω για να πλύνω τα δό-
την αιωνιότητα και προσποιούμαι, ντια μου, αφού ξέρω ότι κάποια μέρα
