Page 78 - mag_050
P. 78
ΒιΒλιοπαΡοΥσιασΗ
«άσ
ΞάνάθυμΗθουμε
τον ομΗρο»
Αθηνά και φυσικά η πάντα πιστή σύζυ- όμως η κατανόησή τους, ο σεβασμός κι η
γος Πηνελόπη και το παροιμιώδες πείσμα αγάπη μας για αυτά ήρθαν πολύ αργότε-
της που την κρατά χρόνια μακριά από την ρα! Ίσως γιατί ο Όμηρος παρόλο που εί-
αγκαλιά των νεαρών Μνηστήρων. Απώ- ναι πανταχού παρών κι ανά τους αιώνες
τερος σκοπός της πάλης των καλών κι ελλοχεύει στην Ευρωπαϊκή σκέψη, είναι
αγαθών ηρώων της Οδύσσειας με τους σπάνια ορατός. Ο Όμηρος επιβίωσε της
ύπουλους, μοχθηρούς αντιήρωες της κα- μεσαιωνικής Χριστιανοσύνης δια μέσου
θώς και με τα κακά κι εφιαλτικά τέρατα των Ιλιάδων και των Οδυσσειών που βρι-
της είναι η πολυπόθητη, γλυκιά άφιξη του σκόντουσαν διασκορπισμένες στις βιβλι-
τσακισμένου από τις κακουχίες στρατο- οθήκες της Ευρώπης των γραμμάτων. Ο
κόπου Οδυσσέα στο νησί της Ιθάκης κι Γκαίτε θεωρούσε πως αν τα Ομηρικά Έπη
η επανένωση του με την πολυαγαπημένη είχαν γίνει η Αγία Γραφή της Ευρώπης κι
του οικογένεια που καρτερικά τον προ- όχι η Βίβλος ολόκληρη η Ιστορία μας θα
σμένει κι ερευνά για την τύχη του. «Και είχε εξελιχθεί διαφορετικά και κατά τη
τότε ολόχαρη η γερόντισσα ψηλά στο γνώμη του καλύτερα! Στην αρχαία Αθήνα
ανώγι ανέβη με γόνατα γοργοτρεχάμε- ο Όμηρος ήταν αγαπητότατος και σχεδόν
να, με πόδια που σκόνταβαν, να πάει στη καθημερινά ακούγονταν από επαγγελμα-
ρήγισσα το μήνυμα, πως έφτασε ο καλός τίες αοιδούς απαγγελίες των ραψωδι-
78
της· κι ως στάθη πάνω απ’ το κεφάλι της, ών του. Από τις πιο λαμπρές απαγγελίες
τα λόγια αυτά της είπε: «Για ξύπνα, Πηνε- των Ομηρικών στίχων ήταν αυτές που
λόπη κόρη μου, τα μάτια σου να ιδούνε γινόντουσαν κάθε τέσσερα χρόνια στη
ό,τι καιρούς και χρόνια αδιάκοπα λαχτά- γιορτή των Παναθηναίων. Όσοι απάγ-
ριζε η καρδιά σου! Ήρθε ο Οδυσσέας, γελναν την Οδύσσεια ήταν ενδεδυμένοι
στο σπίτι του έφτασε, κι ας είχε αργήσει με μωβ-θαλασσί στολές (η απέραντη θά-
τόσο, και τους μνηστήρες όλους σκότωσε λασσα της Οδύσσειας), ενώ εκείνοι που
τους άνομους, που έτρωγαν το βιος του, απάγγελναν την Ιλιάδα φορούσαν κόκκι-
ρήμαζαν το σπίτι του και παίδευαν το γιο νες στολές (η σφαγή κι η αιματοχυσία της
του.» (μτφ.Καζαντζάκη-Κακριδή). Τροίας).
Ο Άνταμ Νίκολσον στο παρόν βιβλίο του Τόσο η Ιλιάδα όσο και η Οδύσσεια απευ-
θυμάται τα σχολικά του χρόνια, τότε που θύνεται σε δύο κεντρικούς, διαφορε-
έκανε την πρώτη του επαφή με τον Όμη- τικούς χαρακτήρες ανθρώπων. Τα ποι-
ρο. Πρωτοαντίκρισε τον ποιητή και τους ήματα στέκουν σαν πανέμορφες κόρες
στίχους του σαν αραδιασμένα ορνιθο- εκατέρωθεν του χάσματος που δημιουρ-
σκαλίσματα πάνω σε έναν μαυροπίνακα γεί η διαφορετικότητα των ανθρώπινων
και την προσπάθεια του να τον κατανο- αυτών χαρακτήρων. Εάν θεωρούμε πως
ήσει, την παρομοιάζει με το ξεκοκάλισμα είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε μία σει-
ενός ψαριού! Και για αρκετούς Έλληνες ρά αναπόφευκτων πεπρωμένων και πως
μαθητές σίγουρα συνέβη το ίδιο ή κάτι η μοίρα ορίζει περισσότερο τις ζωές μας,
παρόμοιο κι η υπογράφουσα το παρόν αποτελούμε τους ήρωες μίας σύγχρονης
δεν εξαιρείται! Διδαχθήκαμε τα Ομηρι- Ιλιάδας. Εάν αποφασίσουμε να σταθού-
κά Έπη στα γυμνασιακά μας χρόνια πλην με απέναντι στη μοίρα και να προσπα-
