Page 66 - mag_52

ΜiKΡεΣ ΙΣΤΟΡΙεΣ

To μαγκάλι

μάνα σου. Ναι. Σήμερα. Και το αποδέχτηκα αναγκαστικά,
αφού σε μένα, σήμερα έγινε το μπαμ που ανέφερα πριν.

Ξέρεις, έχω πέντε μήνες και δεκαοχτώ μέρες να κοιμηθώ
στο κρεβάτι μας. Από τότε που έφυγε κοιμάμαι στο ράντζο.

Σ’αυτό που είχαμε για τους ξένους. Γιατί ξένος είμαι και γω
σ’αυτό το σπίτι χωρίς εκείνη. Γιατί το σπίτι μου ήταν εκείνη.

Δεν έχω επαφή με κανέναν εδώ πλέον. Επειδή δεν ήθελα. Κι
αυτό δική μου επιλογή ήταν.

Άκου προσεκτικά μικρέ. Και σταμάτα να κλαψουρίζεις. Τώρα
βέβαια είσαι πενήντα χρονών... αλλά για μένα ακόμα μικρός
είσαι... Άκου προσεκτικά λοιπόν, τι θέλω να κάνεις.

Η διαδικασία ταφής θέλω να είναι ακριβώς ίδια με της μάνας
σου. Θα πάρεις λοιπόν το άδειο δοχείο και όταν ολοκληρωθεί

η διαδικασία θέλω να με φέρεις και μένα εδώ στο χωριό. Στο
τζάκι, μαζί της. Αλλά θέλω και κάτι άλλο. Θέλω να αδειάσεις

66 το ένα δοχείο στο άλλο. Να ανακατευτούμε. Έτσι όπως ήμασταν
τόσα χρόνια. Έτσι ακριβώς όπως της το υποσχέθηκα λίγες
ώρες πριν μου φύγει.

Το ξέρω ότι θα με πεις τρελόγερο. Δίκιο θα ’χεις. Αλλά κάνε

μου αυτή τη χάρη. Ξέρω ότι θα σου είναι δύσκολο. Δύσκολο
και επίπονο. Αλλά είσαι ο μόνος που μπορεί και είμαι σίγουρος
ότι θα το κάνεις.

Δέχομαι ότι είναι άδικο αυτό για σένα. Λυπάμαι πολύ που
δε μπόρεσα να το αντιμετωπίσω. Αποδείχτηκε τελικά ότι

είμαι πολύ αδύναμος σε όλο αυτό. Με κέρδισε. Οπότε απλά
αποδέχτηκα την ήττα μου. Μη νομίζεις, έχει κι αυτό τη
δυσκολία του.

Σίγουρα θα νιώθεις, ότι έφυγα χωρίς αντίο. Το ξέρω.

Αλλά είμαι έτοιμος. Και όταν κάποιος νιώθει έτοιμος σημαίνει
ότι έχει ήδη χαιρετήσει. Το ξέρω ότι δεν σου αρκεί αυτή η
δικαιολογία, αλλά αρκεί σε μένα.

Σ’ αγαπάω μικρέ... Να προσέχεις...

Ο πατέρας σου

Υ.Γ. Να μου φιλήσεις τις υπέροχες γυναίκες σου. ❝

Ξαναδίπλωσε το χαρτί και το άφησε στο τραπέζι.