Page 67 - mag_53

της Ελένης Παναγιώτου

Ποιο είναι το βλέμμα του ευτυχισμένου και ποιο του

δυστυχισμένου;

Κι ύστερα το σενάριο δεν φτάνει στο τέλος καμίας

ιστορίας. Και οι σκέψεις πως δεν θα γνωρίσω ποτέ

κανέναν τους, δεν θα πιω ποτέ καφέ στο τραπέζι της

κουζίνας τους μια Κυριακή πρωί κι ούτε θ' αντικρί-

σουμε τη δύση του ήλιου σε μια ξεχασμένη ακρογια-

λιά, δίνουν τη σκυτάλη σε μια ανεξήγητη νοσταλική

λύπη.

Περαστικοί, με κοινό παρονομαστή μας τη διαδρομή,

παλεύουμε στη γραμμή αυτή ν' ανταμωθούμε.

Κι όταν τα καταφέρουμε να ενώσουμε βλέμματα κι 67

αγκαλιές, παραφυλάει η ώρα;

Περιπλανιέμαι...