Page 56 - mag_54
P. 56
ΜiKρεσ ΙσΤορΙεσ
«Ευχή γονέων
έπαρε και στα βουνά
περπάτει»
Οι ευχές και η αυτοαναφορικότητα
στον καθημερινό λόγο
Κι άντε τώρα να περπατάς στα βουνά και Και με τη δύναμη που μπορεί να μας
στις κακοτράχαλες χαράδρες με Τραμπ δώσει η γνώση και η αίσθηση ότι ανή-
πρόεδρο ―των Η.Π.Α. είναι πρόεδρος κουμε σε μια οικογένεια (αν έχουμε),
αλλά μας νοιάζει κι εμάς― με τον πό- ότι ανήκουμε σε μια παρέα καλών φί-
λεμο στη Συρία, με πολλούς ―εντός λων (αν έχουμε), ότι δεν μας λείπουν
και εκτός συνόρων― να νομίζουν ότι τελείως οι καλοί συμπολίτες κι ότι
μπορεί να εξορκιστεί η ύβρη με το άδι- ανήκουμε σε μια χώρα με απίστευτες
κο ή με την ανοησία, με διαπραγματεύ- παρακαταθήκες και γιγάντια κοιτάσμα-
σεις που δεν κλείνουν γιατί είναι σαν τα νόησης, ιστορίας, στοχασμού, ανα-
πόρτες με σκεβρωμένα τα ξύλα τους στοχασμού, δημιουργικότητας και ευ-
και από σκιτζήδες μαστόρους κακο- χών, να περπατήσουμε όσο γίνεται πιο
φτιαγμένες, με τους μισθούς, τα μερο- αλώβητοι στα βουνά και στα λαγκάδια
κάματα και τις συντάξεις να καταβαρα- του μέλλοντός μας.
θρώνονται ή να μην υπάρχουν, με το
κρύο να μη γνωρίζει από ανατιμήσεις, «ευχή γονέων έπαρε και στα βουνά
56
φόρους και φτώχεια αλλά ισότιμα και περπάτει»…
δημοκρατικά να μας περονιάζει όλες Ούτε που θυμάμαι πότε την πρωτάκου-
και όλους… σα αυτή την παροιμία.
Με τι πόδια, με τι κουράγιο και με ποιαν Καθώς μεγάλωνα, την άκουγα να τη
απαντοχή αυτό το «και στα βουνά περ- λέει η μαμά μου, η γιαγιά μου, μερικές
πάτει»; θειες μας. Αναφέρονταν σε ανθρώπους
Με ποιους παρέα; Με ποιους συμπολί- που είτε απότυχαν στη ζωή τους επειδή
τες; Με ποιους φίλους; έκαναν κάτι αντίθετο προς τις γονικές
Ε, λοιπόν, εδώ χρειαζόμαστε καλές ευ- επιταγές, επιθυμίες, όνειρα ―αλλά και
χές. Πρώτα σε εμάς τους ίδιους. τα κοινωνικά θέσφατα―, ή, αντιθέτως,
Προσεχτικά όμως. Να ξέρουμε τι ευχό- σε γνωστούς που είχαν ακολουθήσει
μαστε. Να ζυγίζουμε τα λόγια μας με το με επιτυχία την πορεία που τους είχαν
καλό που θέλουμε για μας και για τους στρώσει με ράγες ισχυρότερες του σι-
άλλους. Και με τα δικά μας πόδια, με δήρου οι προμηθείς γονείς τους και
το δικό μας κουράγιο και τη δική μας άλλοι ανιόντες συγγενείς. Η δεύτερη
απαντοχή να κάνουμε τις ευχές μας. κατηγορία, δηλαδή οι, δίκην καλοκα-
Όχι ως αφηρημένες κι αόριστες έννοι- τασκευασμένης βρετανικής ατμομηχα-
ες αλλά ως αντικείμενα στοχασμού και νής, «επιτυχόντες», μου ήταν έως και
διαλογισμού. απεχθείς. Από την εφηβεία μου, και για
