Page 57 - mag_54
P. 57
του Κωστή A. Μακρή
μερικά χρόνια μετά, με είχε κατακλύσει Ακόμα και το «άντε γαμήσου, ρε μαλά-
μια επαναστατικόσουπα με απομεινάρια κα», ευχή είναι καταβάθος και μάλιστα
μανέστρας του Μάη του ’68, χορταρικά με έντονο το αυτοαναφορικό στοιχείο.
(αθώα, μην πάει αλλού το μυαλό σας) Κάτι που γίνεται κατανοητό μόνο από
του κινήματος των χίπις κι όλα αυτά όσους υπήρξαν παιδιά με συνειδητά τα
συνδυασμένα με αντισταλινικές κουτα- εκ γενετής φορτία τους της λίμπιντο
λιές από δύσπεπτο ρωσικό μπορστ και και το θυμούνται. Θυμούνται δηλαδή
πάστα ιταλικής παραγωγής του οίκου πόση μαγεία και ερεθιστικότητα έκρυ-
«Γκράμσι, Τολιάτι, Μπερλινγκουέρ και βαν τα «παλιόλογα» των μεγάλων και
Σια». πόσο κοντά ήταν στη γενετήσια επιθυ-
Γύρω στα 10 μου χρόνια άρχισα να συ- μία της συνεύρεσης με το ή τα σκοτει-
νειδητοποιώ ότι όλοι σχεδόν οι καθη- νά αντικείμενα του πόθου ενός παιδιού
μερινοί μας «χαιρετισμοί» ή οι στερεο- που αχνοβλέπει, από τα μονοψήφια
τυπικές φράσεις είναι ευχές με υψηλό κιόλας μικρά του χρόνια, τη μακρι-
ποσοστό αυτοαναφορικότητας. Κι αυτό νή ―ακόμα― χαραυγή της εφηβείας
το λέω γιατί πρώτα σχηματίζονται ―με του. Το πόση ευχή εμπεριέχει το βλά- 57
άλυτο το μυστήριο της νόησης και του σφημο «άντε γαμήσου» το κατάλαβα
αναστοχασμού, ακόμα και σήμερα― πολύ αργότερα, όταν συνειδητοποίησα
στο μυαλό μας, μετά στη γλώσσα μας, πόση ζημιά μπορεί να προκληθεί στον/
μετά στα αυτιά μας και μετά στα αυτιά στην άνθρωπο, αλλά και στο κοινωνι-
(αν λειτουργούν) ή στο μυαλό (αν λει- κό σύνολο, αν κάποιος ή κάποια ζή-
τουργεί) του αποδέκτη: σει μια εντελώς αγάμητη ζωή. Ως προς
«Καλημέρα», «καλώς όρισες», «γεια το πρώτο σκέλος βέβαια θεωρώ ευχή
σου», «καλώστον», «καλή εβδομάδα», την πρόταση που ανέφερα, γιατί το «ρε
«καληνύχτα», «καλό ξημέρωμα», «γεια μαλάκα» δεν είναι ευχή. Παρόλο λοι-
σου» ή «γείτσες» (όποτε φτερνιζόταν πόν που είχα φάει μια γερή σφαλιάρα
κανένας, μικρός ή μεγάλος), «μόσχος από τη μαμά μου όταν το πρωτοείπα
και κανέλα και του βασιλιά κοπέλα» ή στον αδερφό μου και με άκουσε από
(συντομογραφικά) «μοσχάκια» (όποτε την κουζίνα, δεν σταμάτησα να το λέω
ρευτόταν κανένα από μας, τα παιδιά), (έστω και ψιθυριστά) μέχρι που με-
«με τις υγείες σου» μετά το μπάνιο, «με γάλωσα. Τώρα πια, την ευχή αυτή τη
γεια» για καινούριο ρούχο ή μετά το λέω μόνο χαϊδευτικά σε πολύ δικούς
κούρεμα (με ανάλογο, υποκατάστατο και κολλητούς μου ανθρώπους που
ευχής κι αυτό, τη σφαλιάρα από τους μου την ανταποδίδουν με την ανάλογη
συνομήλικους στο κουρεμένο σβέρκο). τρυφερότητα. Όσο για το πώς με είχε
