Page 81 - Magazine 87
P. 81
του Σπύρου Διαμάντη
θα σου βάλω τα λεφτά. Έλα μικρέ σήκω σε η Ρίτα σπίτι. Ο Άλεκ ήταν ακόμα καθι-
είπα». Ο Νικ ξεκρεμάστηκε από το πόδι σμένος στη θέση που αποχαιρέτησε τον
του Άλεκ σαν μαριονέτα που της κόψαν Νικ. Το μόνο που είχε αλλάξει ήταν η
τα σκοινιά. Σηκώθηκε αργά μετά από κατάσταση του μπουκαλιού. Τώρα ήταν
λίγα δευτερόλεπτα κοινής σιωπής και άδειο. Η Ρίτα άναψε το φως του χολ.
περπάτησε μηχανικά ως το δωμάτιο του. «Γιατί είσαι στα σκοτάδια»; Έβγαλε το λε-
Ο Άλεκ σκούπισε τα ψίχουλα πάνω στον πτό πανωφόρι της και το κρέμασε πίσω
πάγκο και κατευθύνθηκε στο καμαράκι από την πόρτα. Στη συνέχεια άφησε τα
δίπλα από την κουζίνα να φέρει και τα παπούτσια της εκεί δίπλα και πλησία-
υπόλοιπα τρόφιμα. σε τον Άλεκ. Την κοίταξε με μισάνοιχτα
Μισή ώρα αργότερα, ο Νικ βγήκε από το μάτια ενοχλημένος από το λιγοστό φως.
δωμάτιο κρατώντας τη μικρή βαλίτσα. Ο «Τι ώρα είναι»;
κύριος Φονς τον περίμενε καθιστός. Δί- «Ε, θα είναι κοντά δέκα. Έπινες»;
πλα του, το μπουκάλι είχε ακόμα λιγότε- «Ναι και ξεχάστηκα»
ρο περιεχόμενο. «Στα σκοτεινά»; Δεν περίμενε κάποια
«Τη μεγάλη βαλίτσα σου είπα να πάρεις απάντηση, πήρε ένα ποτήρι από το ντου-
μικρέ». Ο Νικ πήρε το σάκο που ήταν λάπι, έβαλε νερό και άρχισε να πίνει. 81
πάνω στο τραπέζι. «Χώρεσαν όλα εδώ Παρατήρησε και το δεύτερο άδειο ποτή-
κύριε. Να πείτε στην κυρία ότι έφυγα ρι πάνω στο τραπέζι δίπλα σ’ αυτό του
επειδή ήθελα». Ο Άλεκ έγνεψε καταφα- Άλεκ.
τικά. «Ήπιε κι ο Νικ; Που είναι; Ξάπλωσε»;
«Μπορείς να πηγαίνεις. Ευχαριστώ για «Έφυγε», απάντησε και σηκώθηκε
τη βοήθεια στις δουλειές». αμέσως. Πήρε τα άδεια ποτήρια και το
«Εγώ κύριε Φονς. Εγώ ευχαριστώ. Και μπουκάλι και τα άφησε στο νεροχύτη.
την κυρία ευχαριστώ. Να το πείτε κι «Που πήγε τέτοια ώρα; Τσακωθήκατε»;
αυτό». Ο Άλεκ έγνεψε ξανά καταφατικά, «Τον έδιωξα».
πράγμα που ενεργοποίησε το βηματισμό «Τι έκανες»;
του νεαρού, που αν και με βάρος, πρώτη «Χρόνια ήθελα να το κάνω».
φορά ήταν τόσο σταθερός. Έφτασε στην «Άλεκ τι λες; Εσύ μιλάς ή το μπουκάλι»;
πόρτα, την άνοιξε αποφασιστικά χωρίς «Ρίτα…Έτυχε να γίνει απόψε. Βρήκα την
να κοιτάξει το ακίνητο σώμα πίσω του ευκαιρία. Α! Μου είπε να σου πω, πως
και την έκλεισε διακριτικά, όπως ακρι- έφυγε από μόνος του και ότι σε ευχα-
βώς είχε ζήσει τα χρόνια του μέχρι σή- ριστεί για όλα τα χρόνια που πέρασε
μερα. εδώ». Τα λόγια του έβγαιναν τόσο φυ-
σικά, χωρίς κανένα εμπόδιο. Οι λέξεις
ΙI του άρχισαν πάλι να ζυγίζουν όπως πα-
Είχε βραδιάσει ως το κόκαλο όταν έφτα- λιά, που το σπίτι το μοιραζόταν μόνο με
