Page 88 - mag_58
P. 88
ΑΓΑπΑμε ΤΑ ΖωΑ
Η …Πίτη
που έγινε αρνάκι
Καταστενοχωρημένη ακόμη από το θάνατο 7 γατιών μας, και όχι
μόνο, πριν από 15 μέρες, 5 μωρών μέχρι δυο μηνών, του παππού
Αλέξανδρου και της Γκρίνιας, μόνο αμήχανα «άλλα λόγια ν’ αγα-
πιόμαστε» θα μπορούσα να σας γράψω.
Σώθηκε ο Μπάμπης μας όμως, δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνικοποιημένη. Την έλεγες
λίγο κι αυτό. Ο Μπάμπης που είχε κολλή- και μονόχνωτη, όταν μας πρωτοήρθε. Με
88 σει κι αυτός πανλευκοπενία με την έγκαι- τα νύχια της μόνιμα σε κοινή θέα είχε κά-
ρη και αποτελεσματική θεραπεία του νει την επιθετική άμυνα τρόπο ζωής. Κα-
νέου καλού γιατρού, που μας σύστησαν, ταγρατζουνισμένοι όλοι μας περιμέναμε
του Κων. Παπανικολάου τώρα κυνηγάει υπομονετικά εκείνη τη μέρα που η γατού-
την Πίτη μέσα στο σαλόνι κι όταν αυτή λα θα ένιωθε ασφαλής μαζί μας, θα είχε
του κρύβεται πίσω από καμιά πόρτα τις μυρίσει όλο το σπίτι και θα ηρεμούσε.
στέλνει πολύχρωμους βώλους προκαλώ- Της πήρε τρεις μήνες. Μας πήρε ένα μπου-
ντας την να παίξει μαζί του. κάλι betadine, ένα πακέτο βαμβάκι και
Η Πίτη, η γκρίζα, στειρωμένη, στρου- κάμποσα Hansaplast. Και μια μέρα, την
μπουλή γάτα, που φιλοξενούμε, δεν ήταν ώρα που της έβαζα φαγητό 8 το πρωί,
Η Πίτη που έγινε αρνάκι δεν ένιωσα τα νύχια της στη γάμπα μου.
Απλώς, κάτι μουρμούρισε κι άρχισε να
τρώει. Το μεσημέρι στις 2, μόλις γύρισα
από δουλειές και της πρόσθεσα ξηρά τρο-
φή, αλλάζοντάς της και το νερό, τρίφτηκε
στο πόδι μου. Το απόγευμα που πήγα να
τη δω στο δωμάτιό της, ήρθε να με προ-
ϋπαντήσει γουργουρίζοντας. Το βραδάκι,
εκεί στις 8 σταθερά, όπως κάθε μέρα, με
περίμενε και… την πήρα αγκαλιά. Ούτε
κι εγώ το πίστευα. Έγειρε στον ώμο μου
