Page 59 - mag_61

του Σπύρου Διαμάντη

Χρωμοκάλυμμα

Δε μου είχε περάσει ποτέ απ’ το μυαλό να ξεπλένω τα χέρια μου, κάθε

φορά που τελείωνα μια ζωγραφιά. Και όλο αυτό το συσσωρευμένο

χρωμοκάλυμμα που μέχρι τώρα τα έχει ντύσει, έχει πάρει μια

απόχρωση, που δεν ξέρω πλέον αν ταιριάζει με την αφή μου.

Μ’ αυτό χρωματίζω και τη λευκή δύναμή μου, μόνο και μόνο, για

να συγχρονίζεται όσο γίνεται με τις γροθιές μου. Κι ας γνωρίζω, ότι 59

ένας λευκός καμβάς σε αναμονή, συνεχίζει να με γοητεύει πολύ

περισσότερο γιαυτά που είναι ικανός να κάνει.

Έτσι καταλήγω πάντα να χρωστάω σε κάποιο όνειρο, μιας κι όταν

διψάω, μου δίνει και πίνω, κάτι απ’ αυτά που πάντα ήθελα να γίνουνε

νερό.

Αλλά είμαι μονίμως το ίδιο διψασμένος και λίγο ακόμα χρεωμένος.

Και τρέμω, μήπως αυτό έχει αρχίσει να φαίνεται και στα αποτυπώματά

μου.

Ο Σπύρος Διαμάντης στα είκοσι έξι του χρόνια, έχει καταφέρει να φέρει εις πέρας το πρώτο του-εφηβικό τότε-
όνειρο, σπουδάζοντας μαθηματικά. Παράλληλα βέβαια -για να μπούμε και στο θέμα μας- έκανε συχνά πυκνά
τις επισκέψεις του στην αχανή βιβλιοθήκη της λογοτεχνίας. Ωστόσο πάντα γέμιζε τύψεις για τα βιβλία που δεν
διάβαζε, πόσο μάλλον γι αυτά που άφηνε στη μέση, αλλά αυτό είναι άσχετο. Όσον αφορά τις επισκέψεις του στο
χώρο της γραφής, αυτές θα μπορούσαμε να πούμε ότι, ξεκίνησαν αρκετά αθόρυβα, σε μικρή ηλικία, κυρίως με
την καταγραφή κάποιων σκέψεών του σε διάφορα χαρτάκια, τα οποία τώρα που το έφερε η κουβέντα απ’ ότι λέει
ο ίδιος, ούτε που θυμάται από πότε αγνοούνται. Το τελευταίο διάστημα -για να επανέλθουμε στο θέμα- ενήλικος
πια, αποφάσισε να της ξαναχτυπήσει την πόρτα, οργανωμένος πλέον, κρατώντας μολύβι και μπλοκ σημειώσεων
και η αλήθεια είναι, πως τον δέχτηκε υπερβολικά θερμά, καθιστώντας μάλλον την επίσκεψή αυτή αρμένικη.
Υ.Γ. Όσον αφορά το δεύτερο του όνειρο-ενήλικο κι αυτό τώρα πια-είναι, να παραμείνει αυτή η βίζιτα που προ-
αναφέραμε, αρμένικη.