Page 53 - mag_62

του Κωστή A. Μακρή

το βατραχάκι σ’ εκείνον εκεί τον βράχο, αλλάξει στο άρθρο που έγραφε ο γρα-
εκείνη την πεταλούδα που πετάει, τον φιάς.

κότσυφα που λούζεται και γλυκοκε- Παράτησε τον υπολογιστή και το άρ-
λαηδάει, εκείνο το σκιουράκι που τρέ- θρο κι αποφάσισε να βγει από το σπίτι

χει στο κλαρί του πλατάνου, εκείνη τη του. Οι γιορτές του χειμώνα ήταν αρκε-
σαύρα που λιάζεται… τά καλή αφορμή.

… Κι ας μη συναντούσε δάση, ρυάκια, βα-
Τότε, ο γραφιάς που έγραφε το πα- τράχια, σκιουράκια και νεράιδες, ήθελε

ραμύθι μέσα στο άρθρο του με τίτλο να κάνει μια βόλτα στην πόλη σαν ένας
«Ένας ευτυχισμένος άνθρωπος», θυμή- ευτυχισμένος άνθρωπος.

θηκε που πριν λίγες μέρες είχαν κοι- Όλο και κάποιον άνθρωπο θα συνα-
μηθεί οι εγγονές τους στο σπίτι τους. ντούσε να του χαμογελάσει, όλο και

Είχε σηκωθεί κάποια στιγμή το βράδυ
και κοιτάζοντάς τες να κοιμούνται, είχε κάτι θα εύρισκε για να χαρίσει στις εγ-

νιώσει ένα παράξενο και πληρωτικό γονές του και σ’ εκείνους που αγαπού-
συναίσθημα χαράς να τον γεμίζει. σε. 53

Με τη σκέψη αυτή να τον σπρώχνει, Κι ας ήταν μια συμπαθητική ιστορία,
έδωσε μια γερή σπρωξιά στον ήρωα μερικά καλά λόγια ή ένα απ’ αυτά τα

του παραμυθιού του, τον έβγαλε από πράγματα που βρίσκεις με λίγα ή και
το παραμύθι του, πήρε εκείνος τη θέση χωρίς καθόλου λεφτά.

του και φώναξε στη νεράιδα με παρά- Έτσι, για το καλό του Νέου Χρόνου.
λογα δυνατή φωνή:

«Εγώ, καλή μου νεράιδα! Κατάλαβα!
Εγώ… Εγώ… Είμαι ένας ευτυχισμένος

άνθρωπος! Κι αυτό, θέλω να το μοιρα-
στώ μαζί σου!»

Η νεράιδα όμως, όπως είναι φυσικό,

είχε εξαφανιστεί.

Οι νεράιδες ―όλες και όλοι το ξέρουν
αυτό― μόνο μέσα σ’ ένα παραμύθι
μπορούν να ζήσουν.

Η οθόνη τού υπολογιστή, που είχε

ακούσει τη φωνή του, τον αντιμετώπιζε
με παγερή αδιαφορία χωρίς τίποτα ν’