Page 47 - mag_68
P. 47
του Κωστή Μακρή
Έντεκα μήνες ζει μέσα σε Του πήρα μέτρα. ρι, ξαναέτριψα με γυαλό-
μια κούτα, στο πατάρι. Μέτρησα την περιφέρεια χαρτο, έβαψα πρώτο και
Αρχές Δεκεμβρίου βγαί- στον πισινό του. δεύτερο χέρι…
νει και παίρνει τη θέση Απόσταση από την αρχή Μετά από αρκετή δου-
του στο σαλόνι. Πάντα των ποδιών του μέχρι τις λειά, έτοιμη η πολυθρόνα
χαμογελαστός, στρου- μασχάλες. του Άγιου Βασίλη μας.
μπουλός, με τα άσπρα του Μήκος χεριών. Μήκος Όταν τον έβαλα να κα-
μαλλιά και γένια. ποδιών. θίσει, μια εντύπωση είχα
Με την κόκκινη στολή του, Συνολικό ύψος, μαζί με το ―μπορεί να ήταν η φιλο-
με το κόκκινο σκουφί και σκουφί. δοξία μου― ότι το χαμό-
με την άσπρη φούντα. Έφτιαξα ένα πρόχειρο γελό του είχε μεγαλώσει.
Είναι ο αγαπημένος μας σκαρίφημα. Μη με ρωτήσετε όμως
Άγιος Βασίλης, φερμέ- Σχεδίασα τα τμήματα της αν πιστεύω, κατά βάθος,
νος από αγαπημένα χέρια κατασκευής που είχα σκε- στον Άγιο Βασίλη.
-πριν από χρόνια- στο φτεί σε ένα κομμάτι πλα- Θα είναι σαν να με ρωτά-
σπίτι μας. κάζ. τε αν πιστεύω στη χαρά,
Τα παιδιά που τον βλέ- Τέσσερα κομμάτια. στην προσφορά, στη συ-
πουν όλο και κάτι θα του Τα έκοψα και τα συνέδε- μπόνια, στη χαρούμενη 47
ζητήσουν να τους φέρει σα. παιδική ηλικία, στη φιλία,
τα Χριστούγεννα ή την Έφτιαξα την πολυθρόνα στις όμορφες οικογενει-
Πρωτοχρονιά. του Άγιου Βασίλη μας. ακές και φιλικές γιορτές,
Ό,τι κι αν ακούει αυτός, Αυτό θα ήταν το αντίδω- στην αλληλεγγύη, στις δί-
το χαμόγελό του δεν αλ- ρό μου για τη χαρά που καιες μοιρασιές, στην ελ-
λάζει. μας φέρνει κάθε χρόνο. πίδα…
Κάτι μεταξύ υπόσχεσης, Να κάθεται να χαίρεται, Είναι τόσα πολλά…
συγκατάβασης, δέσμευ- να μας καμαρώνει και να Εικόνα όλων αυτών είναι
σης και ειρωνείας. τον καμαρώνουμε. ο Άγιος Βασίλης μας.
Φέτος, όταν βγήκε από Να έχει, επιτέλους μετά Και τους μοιάζει.
την κούτα του, τον πήρα από τόσα χρόνια μια δική
αγκαλιά και του είπα στ’ του πολυθρόνα.
αυτί: Γιατί, καλή η θέση μας
«Ούτε και φέτος θα σου στην καρδιά των άλλων
ζητήσω να μου φέρεις αλλά και μια πολυθρόνα
κάτι άλλο από το χαμό- ολόδικιά μας δεν μας πέ-
γελό σου. Δεν είμαι παιδί φτει πλάκωμα.
άλλωστε… Αλλά αποφά- Μέτρησα, σχεδίασα, έκο-
σισα να σου κάνω εγώ ψα, τρύπησα, βίδωσα,
ένα δώρο, τόσα χρόνια στερέωσα, κόλλησα, γυα-
που είσαι στο σπίτι μας». λοχάρτισα, πέρασα αστά-
