Page 53 - mag_72

του Αλέξανδρου Αραμπατζή

Ακόμη κι ο πιο ασήμαντος συγγραφέας γνωρίζει ότι μια τραγωδία

χωρίς φόνο δεν συνιστά σοβαρή τραγωδία. Αλλά, ο άσημος και

ηλικιωμένος πια συγγραφέας, που πάσχιζε να γράψει μια ολόκληρη

ζωή την μία και μοναδική του ολοκληρωμένη τραγωδία, δεν ήξερε

ποιον αγαπημένο του ήρωα να θυσιάσει. ΄Ετσι, σκέφθηκε, να

προσθέσει μέσα στον κείμενό του και τον ρόλο ενός συγγραφέα. Ο

σκοπός του ήταν να δείξει, πως ο εντός του κειμένου συγγραφέας,

είναι εκείνος που συγγράφει την τραγωδία, με σκοπό, στο τέλος,

να τον σκοτώσει, για ν' αποφύγει να σκοτώσει κάποιον από τους,
53

μετά από τόσα χρόνια, παλιούς αγαπημένους του ήρωες. Αλλά, ο

συγγραφέας που προστέθηκε στο κείμενο, δεν ήταν λιγότερο πονηρός

από τον πραγματικό συγγραφέα. Ψυλλιάστηκε αμέσως ότι κάτι δεν

πήγαινε καλά στην όλη ιστορία και φρόντισε να πάρει τα μέτρα του.

Μόλις στο κείμενο εμφανίσθηκε η υπόνοια του φόνου, ο εντός του

κειμένου συγγραφέας το έσκασε από το κείμενο και μαχαίρωσε

πισώπλατα τον πραγματικό συγγραφέα. Τώρα, ήξερε πως το έργο

που θα συνέχιζε να γράφει μόνος του θα ήταν μια σούπερ αυθεντική

τραγωδία. Κι απελευθερωμένος πλέον από τη σκιά του μακαρίτη

συγγραφέα, σκόπευε κι αρκετούς άλλους ήρωες που δεν γούσταρε

να θυσιάσει.