Page 57 - mag_72
P. 57
της Μαριάννας Κουμαριανού
το φυτεύουμε και καθημερινά το ποτί- ζει. Τόσο απλά.
ζουμε να ανθίσει. Έτσι ακριβώς είναι Αν καταφέρω να με απογυμνώσω από 57
η αγάπη, η σχέση με τον εαυτό μας, η κάθε δικαιολογία, από κάθε συμπερι-
σχέση με τους άλλους (το παιδί μας, φορά που πρέπει να έχω, από κάθε
τον σύντροφό μας, τους συνεργάτες, φαίνεσθαι ή (κοινωνική) προσδοκία
τους φίλους…). Κάτι που διαρκώς και μείνω ένα «ατόφιο» εγώ, τότε θα
χτίζεται και φροντίζουμε. Γεμίζουμε διαπιστώσω ότι η κοίτη είναι γεμάτη!
από αυτό και μετά εκρέει όπως πηγά- Άμα αποδεχτώ εμένα, με τα καλά και
ζει ένας ποταμός. τα στραβά μου, τότε θα υπάρχει πολ-
Τώρα, το δύσκολο ερώτημα είναι το λή αγάπη και απίστευτη κατανόηση
πώς γεμίζω την «κοίτη» μου, μιας και προς κάθε άλλον άνθρωπο που έχω
ο τρόπος ζωής μας από τη στιγμή που διάλεξει στη ζωή μου ή και που βρί-
γεννιόμαστε είναι η συνύπαρξη. Μια σκεται κάποια στιγμή απέναντί μου.
απλοϊκή αλλά και αληθινή απάντηση
σε αυτή την ερώτηση είναι η εξής: αν Δε θα χρειάζεται να κάνω υπομονή
καταφέρω να φτάσω σε αυτό που θα για τα κακώς κείμενα. Απλά θα είμαι
μπορούσαμε να πούμε «πυρήνα» της εκεί με αγάπη και κατανόηση, ως τον
ύπαρξής μου, και αν δω, καταλάβω πλούτο που με διατρέχει, και τα πράγ-
και φροντίσω εμένα, τα «θέλω» μου, ματα θα γίνονται καλύτερα. Ό,τι θα
τις ανάγκες μου, μακριά από κάθε κοι- υπάρχει γύρω μου θα ανθίζει κι ό,τι
νωνικό «πρέπει» ή «καθώς πρέπει» και δεν «αντέχει», θα απομακρύνεται και
όλα αυτά τα δεχτώ, τα αγκαλιάσω, τα θα φεύγει, χωρίς να με πλήττει ή μει-
φροντίσω, τότε, απλά, η «κοίτη» γεμί- ώνει…
