Page 93 - mag_73
P. 93

της Κατερίνας Παναγιωτοπούλου











               ίσως και παραπάνω. Σαν οικογένειες                    ροι υπάρχουν μόνο για να νιώθουν οι

               που ξεκληρίστηκαν σε τροχαίο. Μια                     υπόλοιποι κατώτεροι. Ανακουφίζο-
               μαύρη τρύπα το κενό της κάθε ζωής,                    νται όταν τούς το δείχνουν, το πιστεύ-

               που οι κοντινοί διατηρούν ανέπαφο,                    ουν όταν τούς το επιβεβαιώνουν. Οι

               μαζί με τον ακούσιο φόβο τους μην πέ-                 Ανώτεροι δεν αντέχουν τις αναμονές,
               σουν μέσα και αυτοί. Μαύρες τρύπες οι                 φροντίζουν να τακτοποιούνται οι εκ-

               θέσεις της απώλειας, που συνηθίσαμε                   κρεμότητές τους. Και βέβαια υπάρ-
               να την ξορκίζουμε υποχωρώντας. Θέ-                    χουν κλίμακες Ανωτέρων απέναντι στο

               σεις κενές που κάποτε ταράζονταν από                  θάνατο. Είναι εκείνοι που μεταφέρο-

               της ζωής την ένταση και δεν πρόκειται                 νται στα καλύτερα νοσοκομεία, με την
               ποτέ πλέον να καταληφθούν. Θέσεις,                    ανάλογη φροντίδα. Είναι εκείνοι που

               που  συνεχίζουν  ν’  ακουμπούν  η  μια                δεν αφήνονται στην τύχη τους, εκείνοι
               την άλλη και που ο «κοσμικός γρίφος»,                 που, εξαντλώντας κάθε είδος φαρμα-

               αυτό το «παράδοξο της πληροφορίας»,                   κευτικής αγωγής, πετυχαίνουν να μην

               τις διατηρεί στη μνήμη μας, συνωμοτι-                 πονούν. Είναι εκείνοι που, αν δεν κα-                      93
               κά, σαν θέσεις θαλπωρής, θέσεις αγά-                  ταφέρουν ν’ αναστρέψουν την πορεία

               πης, συντροφικότητας. Κι εμείς θεατές                 τους προς το ατελέσφορο, ξεμπερδεύ-

               στα δρώμενα ενός άγνωστου θιάσου,                     ουν νωρίτερα χωρίς πανωτόκια. Είναι
               που μεταφέρει ξενικές συνήθειες σε                    εκείνοι, που αντί να τους διαμελίσουν

               Ανώτερους μακρινούς τόπους που επι-                   τα σκουλήκια αργά, γίνονται στάχτη με

               σκέπτεσαι μόνο μια φορά.                              μία ριπή ηλεκτρονικής ανάφλεξης.
               Ανώτεροι υπάρχουν παντού, και στη                      Ανώτεροι υπάρχουν παντού και είναι

               ζωή και στον θάνατο. Ενυπάρχουν                       οι τυχεροί, που ακόμα και ο θάνατος
               σ’ όλες τις τάξεις, στη δουλειά είναι τ’              τούς σέβεται κι φτάνει νωρίτερα όταν

               αφεντικά, στο σπίτι όσοι φέρνουν τα λε-               τον  χρειάζονται.  Κι  αν  δεν  ανήκεις  σ’

               φτά, στη ζωή οι βολεμένοι, στα ρίσκα                  αυτή την κάστα τον περιμένεις ένα μήνα
               οι πλουσιότεροι, στο θάνατο όσοι δεν                  σε προθάλαμο χειρουργείου, με κρανίο

               βασανίζονται, στα νεκροταφεία εκείνοι                 ανοιγμένο, αλλά αυτός δεν έρχεται.
               που λιώνουν γρηγορότερα. Οι Ανώτε-



               Η Kατερίνα Παναγιωτοπούλου γεννήθηκε το 1956 στην Αμφίκλεια Φθιώτιδας. Σπούδασε Σκηνογρα-
               φία – Ενδυματολογία. Εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα. Είναι τελειόφοιτη του μεταπτυχιακού τμήματος
               Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, στην κατεύθυνση της συγγραφής. Διη-
               γήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το πρώτο της βιβλίο «Η Μακρυγιαλού και
               άλλες ιστορίες» εκδόθηκε, τον Μάρτιο του 2017, από τις Εκδόσεις Εντευκτηρίου.
   88   89   90   91   92   93   94   95   96   97   98