Page 81 - mag_76

της Κατερίνας Παναγιωτοπούλου

Όχι! Η ζήση δεν έχει μόνο δύο πόρτες. Ένας κύκλος γεμάτος

πόρτες είναι. Όσες πόρτες τόσες και οι ζωές, που την περπατάνε.

Ανοίχτηκε μία μπροστά του και κάποιοι τον έσπρωξαν με το ζόρι.

Δεν πρόλαβε να σκεφτεί, ν’ αντιδράσει, να την αφήσει ανοιχτή

και να το βάλει στα πόδια. Επέλεξαν οι άλλοι γι’ αυτόν. Όχι! Η

ζωή δεν είναι ούτε διάδρομος, για να μπεις από τη μία άκρη του

και να βγεις από την άλλη αλώβητος. Ένας λαβύρινθος είναι,

γεμάτος εκδοχές. Η κάθε μία υπόσχεται μια νέα ιστορία.

81

Εσύ πίνεις καφέ για να ξυπνήσεις κι τσίπουρο. η ζωή του μονόλυκου

ο άλλος δίπλα σου ρουφάει τσίπουρο είναι μουντή, ανιαρή και πριν το τέλος

για να ζεσταθεί. Δε σε νοιάζει τι κάνει θλιβερή. Και αν κάποτε φαντάξει
αυτός ο άλλος. Δεν πάει να πιει και αγαπημένη, δεν θα ’ναι από επιλογή

κάτουρο; Κι αν εσύ αποφασίσεις να αλλά από άμυνα.
πιείς αρσενικό θα τον πάρεις και Κάποτε, κείνος άνοιγε σε όλους

αυτόν στο λαιμό σου; Αν θες εσύ να τους χτύπους και από τότε που

πας άκλαυτος δεν φταίει ο άλλος που σταμάτησαν τους αποζητούσε.
δεν θα σε κλάψει. Αναρωτιόταν μπας και δεν άκουγε

Ένας λαβύρινθος είναι η ζωή με καλά κι αφουγκραζόταν μην τυχόν και
έξοδο, που υπάρχει για όποιον του ξεφύγουν. Αυτή την εξέλιξη δεν

καταφέρει να τη βρει. Αλλιώς, την περίμενε. ούτε ήταν δυνατόν να

ανάλογα το χρόνο που διαθέτει για προβλέψει τη συνέχεια της ιστορίας.
σένα, σε ξερνάει και πάλι μόνο όπως Το μόνο που έκανε ήταν να συντηρεί

μπήκες. Γι αυτό κάποιοι χτυπάνε το μύθο αλλιώς η πραγματικότητα θα
πόρτες διπλανές. Για συντροφιά, για γινόταν αφόρητη και δεν θα μπορούσε

συμπαράσταση, για ένα «Γεια!», για να την παραβλέψει.

έναν καφέ, βρε αδερφέ, ή για ένα Δεν είχε όνομα. Ή μάλλον, δεν είχε