Page 66 - mag_79
P. 66
ςΚοΡπΙες ςΚεΨεΙς
Πιο σκόρπιες σκέψεις
δεν γίνεται
Ζούμε σε μια αλλόκοτη εποχή. Σε μια θεια πόσο μικρή πράξη μια αγκαλιά
εποχή απαράμιλλης κινητικότητας και άλλα πόσο πολύ μπορεί να σε γεμίσει.
δήθεν κανονικότητας που έχει φτάσει Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις αν-
τελικά όχι μόνο να μας ξεπερνάει και θρώπους να τρέχουν δεξιά κι αριστε-
να τρέχουμε να τη φτάσουμε αλλά και ρά και φαίνεται πως κάτι τους λείπει,
που κάθε μέρα μας ρουφάει το μέσα ψάχνεις να βρεις τι είναι και τότε κατα-
66 μας και μας αφήνει στο τέλος της κάθε λαβαίνεις, το χαμόγελο φυσικά. Έχεις
μέρας να σκεφτόμαστε “έζησα σήμε- σκεφτεί αλήθεια ποτέ πως θα ήταν αν
ρα;”, “πότε κιόλας τέλειωσε η μέρα;” όλοι μας χαμογελούσαμε καθημερι-
Και πέφτουμε να κοιμηθούμε και εκεί νά; Αλήθεια εγώ το σκέφτομαι πολλές
αρχίζουν οι άλλες σκέψεις, οι πιο κρυ- φορές και χαμογελάω και μόνο που το
φές, οι πιο σκοτεινές, εκείνες που είσαι σκέφτομαι… πόσο πιο όμορφη θα ήταν
αντιμέτωπος με σένα και με τον κόσμο η ζωή αν μπορούσαμε όλοι κάθε μέρα
γύρω σου. Αρχίζουν τα αναπάντη- να χαμογελάμε, αλλά να χαμογελάμε
τα ερωτήματα, τύπου, πως θα βγει κι επειδή θέλουμε κι όχι επειδή πρέπει.
η επόμενη μέρα, θα είμαι πάντα καλά Αλήθεια έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα
για να μπορέσω να μεγαλώνω το παιδί ήταν η ζωή μας αν ακολουθούσαμε
μου, μπορώ άραγε να τους προσφέρω μόνο τα θέλω μας κι όχι τα πρέπει μας;
το ένα και μοναδικό που πάντα απο- Επίσης είναι κάτι που σκέφτομαι συ-
ζητούσα, να τις κάνω ευτυχισμένες. χνά αλλά δεν χαμογελάω πάντα.
Πόσο ακόμα μπορείς να αντέξεις με Τρέχουμε να προλάβουμε που λες, τι
τόσα που έχεις να διαχειριστείς μέσα να προλάβουμε ακριβώς δεν ξέρουμε,
σου; γιατί ό,τι κι αν κάνουμε πάντα κάτι θα
Έχεις την ανάγκη μιας αγκαλιάς , αλή- μένει που θα μεταθέσουμε για αύριο
