Page 65 - mag_79
P. 65
της Κατερίνας Γεμελιάρη
μνά, ρούχα ελαφριά γιατί κρίνω πως αυτοί οι άνθρωποι που έτρεχαν να
είχε ζέστη. Στο χωράφι απλωμένο βοηθήσουν τον άνθρωπο όταν του
ένα λευκό τραπεζομάντηλο. Πάνω τύχαινε μια ατυχία; Που είναι αυτά τα
του ψωμί ζυμωτό, κρασί, ελιές, τυρί, πρόσωπα που χαμογελούν; Που εί-
σαλάτα και ένα μεγάλο ταψί με γεμι- ναι εκείνοι που δεν τα παρατούσαν
στά. Πιο πίσω τελάρα με σταφύλια, ποτέ και στις αναποδιές σήκωναν τα
τεράστιος όγκος δουλειάς κάτω από μανίκια και δούλευαν πιο σκληρά. 65
το λιοπύρι κι όμως τα πρόσωπα είναι Που είναι εκείνοι οι άνθρωποι που σε
γελαστά. Έχουν μια ηρεμία, μια γαλή- χτυπούσαν στην πλάτη και σου έλε-
νη, μια ευτυχία που δεν συναντώ σε γαν «μην νοιάζεσαι έχει ο Θεός, θα
κανένα πρόσωπο σήμερα. βάλουμε πλάτη όλοι.» Ποιοι είμαστε
εμείς τελικά σήμερα;
Συνεχίζω να ξεφυλλίζω το άλμπουμ,
πιο κάτω βλέπω ένα κάρο να έχει Οι αδιάφοροι που παλεύουν να βο-
κολλήσει στις λάσπες και δεκαπέντε λέψουν το σαρκίο τους χωρίς να
άτομα να βοηθούν για να ξεκολλήσει. τους ενδιαφέρει αν κληροδοτούν στα
Πάλι χαμογελούν, ακόμα και ο ιδιο- παιδιά τους ένα σάπιο κόσμο χωρίς
κτήτης της άμαξας χαμογελάει. Έρχο- ανθρωπιά και αξίες. Μήπως απλά
νται στο μυαλό μου οι στίχοι του Ελύ- ζούμε υπνωτισμένοι μια ζωή που
μας πασάρουν και αφήνουμε το κενό
τη, «αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο μέσα μας να μεγαλώνει; Που είναι ο
τέλος θα δεις να σου απομένουν μια άνθρωπος;
ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που
σημαίνει με άλλα τόσα την ξαναφτιά- Κάντε φασαρία να ξυπνήσουμε τον
χνεις.» άνθρωπο που κοιμάται εγκλωβισμέ-
νος μέσα σε οθόνες.
Που είναι αυτή η Ελλάδα; Που είναι
