Page 60 - mag_79
P. 60
Το ΑλφΑΒήΤΑΡΙ Τής ζΩής
Κ(άπα) όπως κρύβω
γούμε με κρίση και με δικαιοσύνη. Η Ναι, οι άσχημες στιγμές δεν είναι για να
αγάπη δεν είναι η πηγαία και αυθόρμη- τις διατυμπανίζουμε. Όμως αντί να τις
τη αγάπη που θα μπορούσαμε να έχου- κρύβουμε, μπορούμε να τις αναγνω-
με αλλά μια αγάπη που άγεται από μία ρίσουμε και να τις χωρέσουμε ως ένα
ή περισσότερες πράξεις που μας φέρ- κομμάτι του εαυτού μας που θέλουμε
νουν σε δυσκολία. να αλλάξει.
Και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό; Αν ζωγραφίζαμε αυτή την κακή στιγμή,
Η απάντηση είναι απλή: απλά να αποδε- πώς θα την φτιάχναμε; Ή αν μιλούσαμε
χτούμε και να ομολογήσουμε. Ναι, δεν για αυτή πώς θα την εξιστορούσαμε; Τι
είμαστε αλάθητοι. Ναι, δεν έχουμε πά- λόγια θα βάζαμε στη στιγμή που παρα-
ντα υπομονή. Ναι, κάποιες φορές φαι- φερθήκαμε; Μπορούμε να το κάνουμε;
ρόμαστε άσχημα ή αφήνουμε να βγει Ακόμα κι αν ακροατής είμαστε εμείς
60 ένας εαυτός άλλος από αυτόν που θα οι ίδιοι. Μπορούμε αντί να κρύβουμε,
θέλαμε. Όμως είμαστε άνθρωποι! Και να ομολογήσουμε και να φωτίσουμε
όλες οι «αποχρώσεις» είναι ανθρώ- τη στιγμή αυτή; Χωρίς διακαιολογίες ή
πινες. Με αυτό δεν εννοώ να μη νοια- άλλους λόγους που ώθησαν εκεί. Μπο-
ζόμαστε για το πώς φερόμαστε στους ρούμε να πούμε, αν βλέπαμε τη στιγμή
άλλους αλλά τι κάνουμε. Όχι. Εννοώ ότι αυτή σαν ταινία, τι είδαμε – τι συνέβη;
ως άνθρωποι έχουμε και στιγμές άσχη- Και, ναι, όντως είναι επώδυνο αλλά
μες. Αν δώσουμε χώρο και δείξουμε ταυτόχρονα είναι και ανακουφιστικό.
κατανόηση στον «κακό» εαυτό, αν πα- Είναι τόσο επώδυνο όσο το να βγάζεις
ραδεχτούμε ότι έκανε και κάνει λάθη, την ακίδα που μπήκε μέσα στο χέρι
τότε η πιθανότητα να ξαναγίνουν είναι αλλά και τόσο ανακουφιστικό όσο όταν
μικρότερη. Επίσης, το γεγονός να χει- αυτή βγαίνει.
ραγωγούμαστε από αυτές τις άσχημες Αυτό, λοιπόν, είναι ένα επίπεδο που κά-
στιγμές μειώνεται ακόμα περισσότερο. ποιος κρύβει κάτι. Τώρα, ας πάμε σε
Είναι ανακούφιση να μπορέσω να πα- ένα άλλο επίπεδο.
ραδεχτώ και να με αποδεχτώ με τα Συχνά, παρατηρώ γύρω μου ανθρώ-
λάθη που έχω κάνει. Αυτό, δίνει τη δυ- πους που κρατάνε και κρύβουν, όχι με-
νατότητα να υπάρχω με μεγαλύτερη μπτές πράξεις τους, αλλά συναισθήμα-
ηρεμία. Συνήθως εμείς οι ίδιοι είμαστε τα που δημιουργούνται και γεννιούνται
οι πιο αυστηροί κριτές του εαυτού μας ανάμεσά τους. Είναι οι ανομολόγητες
και αυτοί που τον περιορίζουμε. σκέψεις και τα συναισθήματα που απο-
