Page 109 - magazine_86
P. 109
της Λίλλυς Παπασπυροπούλου
μείνουν μόνο δύο λευκά σημαδάκια Προβάλλεται σε μια γιγαντιαία οθόνη
-τα μάτια- που λάμπουν μέσα στο σκο- κι έπειτα τα δύο πρόσωπα συγχέονται 109 109
τάδι. Αυτές οι κόρες που παλεύουν με το ένα μέσα στο άλλο και γίνονται ένα
το έρεβος είναι ο τρόμος της, να απορ- κάτω από τους ήχους του Λαρς Γιόχαν
ροφηθεί μέσα στην ανυπαρξία, το αί- Βέρλε, μια μουσική αφηρημένη και
σθημα που έχει για το σώμα της -τον πειραματική που δημιουργεί στο άκου-
τελευταίο δεσμό με το εξωτερικό περ- σμά της μια ανησυχητική και ρευστή
βάλλον- είναι ότι αυτό εξατμίζεται, ατμόσφαιρα. Το βλέμμα, η αποξένωση:
εξαφανίζεται. Τα οράματα: στις φασμα- η θέση του βλέμματος είναι πρωταρχι-
τικές σκηνές που περνούν μπροστά κή στο “Περσόνα”, όπως και στα άλλα
από την Ελίζαμπεθ, μεταξύ άλλων, (μια έργα του Μπέργκμαν (το περίφημο
νεκρή που στο τέλος ξαναπαίρνει ζωή, βλέμμα που απευθύνει στο θεατή η
η αράχνη, σύμβολο του Θεού για το Μόνικα στο “ Καλοκαίρι με τη Μόνικα”).
σκηνοθέτη), ένα παιδί ανοίγει τα μάτια Ένα βλέμμα της ηθοποιού στη νοσοκό-
και καταπρόσωπο στην κάμερα αγγίζει μα, σαν να την προκαλεί στην ανταλλα-
την οθόνη, την οθόνη του θεατή -τον γή προσωπικότητας. Τα βλέμματα της
ίδιο το θεατή θα έλεγες- και μετά του μητέρας και του παιδιού που περνούν
γυρίζει την πλάτη. Χαϊδεύει το πρόσω- από την οθόνη του μυαλού της Ελίζα-
πο της μητέρας του προσπαθώντας να μπετ,( και της δικής μας ως θεατών)
διαπεράσει το μυστήριο, αλλά αυτό γί- είναι βλέμματα μοναχικά που διασταυ-
νεται λείο, επίπεδο, χωρίς ανάγλυφο. ρώνονται χωρίς να συναντώνται πραγ-
