Page 107 - magazine_86
P. 107
της Λίλλυς Παπασπυροπούλου
Περσόνα *
( Persona)
1966
σκηνοθεσία Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
με τις Λιβ Ούλμαν και Μπίμπι Άντερσον
107
Η Ελίζαμπετ Φόγκλερ, ακούει η βουβή Ελίζα- ουργός ταυτίζεται και
ηθοποιός, (Λιβ Ούλμαν) μπετ και ένα ανθρωπο- ξεπερνιέται ταυτόχρονα
χάνει τη φωνή της μετά φαγικό σχεδόν παιχνίδι από το ίδιο το δημιούρ-
από μια παράσταση της αρχίζει. “Je, est un γημά του. Θα μπορούσε
Ηλέκτρας και αρνείται autre”-εγώ, είναι ένας κάλλιστα η ρήση αυτή,
πια να επικοινωνήσει με άλλος-, έγραψε ο νεότα- να είναι το μότο αυτού
το περιβάλλον, βυθιζό- τος Ρεμπό, με την έννοια του ερμητικά κλειστού
μενη στη σιωπή. Απο- ότι η αναζήτηση μιας και ιδιαίτερα προσωπι-
σύρεται μετά τον εγκλει- καινούργιας γραφής, κού φιλμ του μεγάλου
σμό της σε ψυχιατρείο, κατέληγε στο διπλό του, δημιουργού που δημι-
σε ένα νησί μαζί με τη ένα “αλλού” που δεν ουργεί μέσα σε αυτή τη
νοσοκόμα της Άλμα αντιστοιχούσε πια στην δεκαετία του '60 ταινίες
(Μπίμπι Άντερσον). Οι ψυχή του, αλλά σε μια όπως η “ Σιωπή” και η
δύο γυναίκες που μοιά- άλλη διάσταση, σε μια “Ντροπή”. Έργα που μας
ζουν εξωτερικά, ενδύο- persona (προσωπείο) βυθίζουν απευθείας
νται η μία την προσωπι- και όχι πια σε στην καρδιά του κόσμου
κότητα της άλλης, η personnage (πρόσωπο). του, στα προσωπικά του
Άλμα επιδίδεται σε πολύ Στην περίπτωσή του, ο φαντάσματα και τις
προσωπικές και τολμη- ποιητής γίνεται ποίηση, υπαρξιακές αγωνίες. Ο
ρές εξομολογήσεις που όπως και ο κάθε δημι- τίτλος της ταινίας παρα-
* Δείτε την ταινία
