Page 89 - mag_103
P. 89

Ο Βασίλης Αυλωνίτης είναι ένας από τους               Στον κινηματογράφο, μολονότι είχε παί-
               πιο δημοφιλείς Έλληνες ηθοποιούς, που                 ξει και σε κάποιες ταινίες προπολεμικά

               έμεινε ζωντανός στις καρδιές μας χάρη                 ή και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια,
               κυρίως στις μεγάλες κινηματογραφικές                  η πρώτη σημαντική του δημιουργία έρ-

               του επιτυχίες. Είναι αλήθεια ότι ηθοποιοί             χεται με μια κάποια σχετική καθυστέρη-
               της γενιάς του, όπως ο Κυριάκος Μαυ-                  ση, στα 1954, με την κωμωδία του Νίκου

               ρέας, ο Μίμης Κοκκίνης, ο Μάνος Φι-                   Τσιφόρου «Η Ωραία των Αθηνών» και
               λιππίδης ή ο Βασίλης Αργυρόπουλος,                    με συμπρωταγωνιστές την τότε κινημα-
               έγιναν μεν διάσημοι χάρη στο θέατρο,                  τογραφική «Εθνική Ελλάδος» (Μίμης

               αλλά δεν πρόλαβαν να γίνουν επώνυμοι                  Φωτόπουλος, Νίκος Σταυρίδης, Γεωρ-

               κάνοντας και κινηματογραφική καριέ-                   γία Βασιλειάδου, Σπεράντζα Βρανά).
               ρα, καθώς έπαιξαν σε ελάχιστες ταινίες,               Σε σχέση με τα ανωτέρω ονόματα, ο Αυ-
               ίσως και επειδή «έφυγαν» πρόωρα από                   λωνίτης δεν είχε, ως τότε, κινηματογρα-

               τη ζωή.                                               φικές περγαμηνές, αλλά ξεχώρισε τελι-

               Ο Βασίλης Αυλωνίτης, αντίθετα, κατάφε-                κά ως ο Ζάχος, ο ταρτούφος πρόεδρος
               ρε να περάσει στην αθανασία χάρη στο                  του Ηθικοπλαστικού Συλλόγου «Πνεύ-                         89
               κινηματογραφικό πανί, μολονότι έκανε                  μα και Ηθική», σατιρίζοντας προσεκτικά

               θραύση στο θέατρο από την περίοδο κιό-                (και) τις τότε Χριστιανικές Οργανώσεις.

               λας του Μεσοπολέμου και έχοντας μεί-                  Ξεχώρισε, επίσης, την ίδια χρονιά και
               νει στην ιστορία για την παραλίγο δο-                 στην πρώτη ελληνική μουσική κωμωδία:
               λοφονία του εκείνη την εποχή (1931)                   «Χαρούμενο Ξεκίνημα» του Ντίνου Δη-

               πάνω στο θεατρικό σανίδι και κατά τη                  μόπουλου, ως ο αλαζόνας ανταγωνιστής
               διάρκεια μιας παράστασης, ως θλιβερή                  του Γιώργου Δαμασιώτη και ανάμεσα σε

               συνέπεια του φανατισμού ανάμεσα σε                    ένα πολύ δυνατό επιτελείο ηθοποιών:
               βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς.                    «Εγώ έχω λεφτά!».
   84   85   86   87   88   89   90   91   92   93   94