Page 92 - mag_103
P. 92

ΚΙΝΉΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

               Γράφει ο Θωμάς Αθ. Αγραφιώτης








               χωρίς φαινομενικά σοβαρό λόγο, η στα-                 τε να είναι το πρώτο όνομα στη συνεργα-

               θερά ανοδική μέχρι τότε κινηματογραφι-                σία του με την Γεωργία Βασιλειάδου και
               κή πορεία του Βασίλη Αυλωνίτη φαίνεται                τον Νίκο Ρίζο ή και με τον Κώστα Χατζη-
               να μένει κάπως στάσιμη για δύο λόγους:                χρήστο (π.χ. ως ο μεγαλομπακάλης στη

               α) Ο πρώτος λόγος είναι ότι οι εμφανίσεις             θεατρική μεταφορά του πασίγνωστου
               του  περιορίστηκαν  στο  αμιγώς  κωμικό               «Μπακαλόγατου»).

               στοιχείο, αλλά με τάση προς το «χάχανο»               Απόδειξη της γκάμας του και των ικανο-
               και την απλή φαρσοκωμωδία, με εξαί-                   τήτων του Αυλωνίτη ήταν το ότι εξακο-

               ρεση τη συγκινητική, λιτή και ισορροπη-               λουθούσε να είναι πάντα πρώτος, ακόμα
               μένη παρουσία του στη «Χιονάτη και τα                 και σε δεύτερους ρόλους μεγάλων πα-
               επτά Γεροντοπαλίκαρα», ενώ                            ραγωγών («Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης»),

               β) Ο δεύτερος λόγος είχε να κάνει με τη               καθώς π.χ. ως ο ξεκαρδιστικός και κο-

               σταδιακή απομάκρυνσή του από τη Φί-                   ρυφαίος αλλήθωρος μάρτυρας δικαστη-
               νος Φιλμ, όπως συνέβη και με άλλους                   ρίου στη  «Σωφερίνα»  αποδείκνυε ότι
               ηθοποιούς (π.χ. με την Γεωργία Βασιλει-               μπορούσε σταθερά να ξεπερνάει με το

   92          άδου) μετά από το έργο «Ο Κλέαρχος, η                 παίξιμό του ακόμα και τους πρώτους ρό-
               Μαρίνα και ο Κοντός» και με προσωρι-                  λους (Αλίκη Βουγιουκλάκη).

               νή αναλαμπή την παρουσία του στην κω-                 Κάπως έτσι λοιπόν αποδεικνύεται το ότι
               μωδία  «Ένα  έξυπνο-έξυπνο  μούτρο»,
               στην οποία το χέρι του δεν έβρισκε το

               δρόμο προς την τσέπη για να πληρώσει,
               παρά μόνο επιλεκτικά όταν του το ζητού-

               σε η ερωμένη του και πάντως ποτέ όταν
               του το ζητούσε η γυναίκα του.

               Οι δύο παραπάνω λόγοι έκαναν την κι-
               νηματογραφική παρουσία του Αυλωνίτη

               λιγότερο σθεναρή κατά τη δεκαετία του
               1960, με λιγότερους πρώτους ρόλους σε
               αξιόλογες κωμωδίες  («Οι γαμπροί της

               Ευτυχίας», «Όταν λείπει η γάτα» κτλ.)
               και ελάχιστες ατόφιες πρωταγωνιστικές

               εμφανίσεις  (π.χ. «Ο Ψευτοθόδωρος»),
               αλλά και μόνο το επώνυμο «Αυλωνίτης»
               αρκούσε πια, για να τραβήξει το ενδια-

               φέρον των θεατών, ενώ στο θέατρο και
               την επιθεώρηση εξακολουθούσε πάντο-
   87   88   89   90   91   92   93   94   95   96   97