Page 54 - mag_100
P. 54
μΙκΡεΣ φωνεΣ
Μια φωΝΗ απο τΗΝ κΥπαρισσια
βυθισμένες Άγκυρες
Με βυθισμένες άγκυρες κανείς δεν που ζει κάνει και λάθη. Αυτά τα λάθη
έκανε ταξίδια μακρινά, με τα φτερά είναι τα «μαθήματα» που μας διδάσκει
κατεβασμένα μην περιμένεις να ανέ- η ζωή, οφείλουμε να τα εξετάζουμε
βεις στην κορυφή του βουνού. Από και να προσπαθούμε να μην τα επα-
την στιγμή της ενηλικίωσής μας κα- ναλάβουμε.
θώς χτίζουμε σταδιακά μια ρουτίνα Το μέλλον περιλαμβάνει την άγκυρα
και υποκύπτουμε όλο και περισσότε- της αγωνίας, η ρευστότητα του σύγ-
ρο στα «πρέπει» αφήνοντας τα «θέλω» χρονου κόσμου και η κάλπικη ανα-
μας να ξεθωριάζουν στο πέρασμα του γκαιότητα της κατοχής των πάντων
χρόνου, έχουμε δυο άγκυρες δεμέ- μας δημιουργούν το έντονο συναί-
νες στην ψυχή μας, την ενοχή και την σθημα της αγωνίας για όσα θα έρθουν
54 αγωνία. Είναι απόρροια της «κακής» στη ζωή μας. Καλλιεργούμε έτσι ένα
μας σχέσεις με το χρόνο, η ενοχή εί- συναίσθημα φόβου που μας κρατάει
ναι εκείνη που μας κάνει να κοιτάζου- δέσμιους, εμποδίζουμε την εξέλιξή
με στο παρελθόν και η αγωνία εκείνη μας.
που μας κάνει να κοιτάζουμε στο μέλ- Ο σύγχρονος άνθρωπος ακροβατεί
λον φορώντας πάντα τις διόπτρες του ανάμεσα στα δύο αυτά δίπολα και
φόβου. Αυτές οι δύο άγκυρες όμως αφήνει το παρόν να γλιστράει μέσα
εμποδίζουν το ταξίδι της ζωής μας, ή από τα χέρια του. Αυτή η αντιμετώπιση
καλύτερα το αφήνουν να περνάει από της χρονικής βαθμίδας της ζωής μας
μπροστά μας αδιάφορα. δημιουργεί μια αλυσίδα από γεγονότα
Ο χρόνος χωρίζεται σε τρία επίπεδα, που υποδαυλίζουν το μέλλον μας. Εάν
παρελθόν, παρόν, μέλλον. Ό,τι ανήκει κάτι μπορούμε να διορθώσουμε στο
στο παρελθόν μας είναι πεπερασμένο, μέλλον μας, σχετίζεται άμεσα με τις
όταν όμως το περνάμε με το πινέλο αποφάσεις που λαμβάνουμε στο πα-
του «εάν» μετατρέπεται σε μια πληγή ρόν μας. Αν λοιπόν δεν αποφασίζου-
ανοιχτή που επιμένει να μας κρατά με για το παρόν, οδηγούμαστε σε ένα
δέσμιους σε μια κατάσταση την οποία ρευστό μέλλον και εάν αποφασίζου-
απλά πρέπει να αποδεχθούμε. Όλα με χωρίς την απαραίτητη σκέψη τότε
ίσως ξεκινάνε από την ανάγκη μας να εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε «κακώς
είμαστε αλάνθαστοι, αυτό όμως δεν κείμενα» για το μέλλον μας.
μπορεί να συμβεί, ένας άνθρωπος Με βυθισμένες άγκυρες δεν γίνονται
