Page 43 - mag_97

της Κατερίνας Γεμελιάρη

Ο κανελί σκύλος πιστός φύλακας στέκεται ακόμα δίπλα μου. Τι παράξενα

όμορφες που είναι οι πολυκατοικίες. Τόσο κοντά οι άνθρωποι και όμως

ταυτόχρονα και μακριά. Κάτω από την ίδια ταράτσα (με μόνωση η χωρίς)

στριμώχνουν τα όνειρα, τους φόβους και τις ανησυχίες του όλοι οι ένοι- 43

κοι. Μοιράζονται σχεδόν την ίδια με διαφορά ύψους, κάτι που επηρεάζει
σαφώς και το οπτικό τους πεδίο. Τόσες ιστορίες ζωής ακουμπισμένες

επιμελώς η μία δίπλα στην άλλη, όπως ακριβώς παρατάσσονται τα βιβλία

στην βιβλιοθήκη. Κάθε φως που ανάβει φέρνει στο προσκήνιο και μια νέα
μορφή.

Άλλοι χαρούμενοι, άλλοι λυπημένοι. Κάποιοι με παρέα, κάποιοι μόνοι και
κάποιοι αν και έχουν συντροφιά έχουν βυθιστεί σε μια αόρατη μοναξιά.

Τόσα όνειρα κρυμμένα μέσα στις καρδιές τους και εκείνοι απλά συνεχί-

ζουν να περπατούν μπροστά.

Στο βάθος βλέπω την φίλη μου να φτάνει. Με κοιτάζει με αυτό το ύφος

που δικαιολογεί την αργοπορία της. Δεν με νοιάζει που άργησε, αυτά τα

είκοσι λεπτά ήταν μεστά για εμένα, ταξίδεψα στα εννιά παράθυρα που
άνοιξε το φως και σε εκείνο το δέκατο παράθυρο που έμεινε σκοτεινό

ποίος ξέρει ποιος κρύβει τα όνειρα του, τους φόβους του και την μοναξιά

του η την ευτυχία του. Δέκα παράθυρα το ένα δίπλα στο άλλο, δέκα ιστο-

ρίες όχι ίσως τόσο όμορφες ή εντυπωσιακές μα πέρα για πέρα αληθινές!