Page 39 - mag_97
P. 39
της Κατερίνας Γεμελιάρη
Τι περίεργος Μάρτιος σκέφτομαι, οι ψυχές και τα ρούχα μας βαριά κι ας
κοντεύει να φτάσει στο τέλος του… Ακόμα με ανοιχτά καλοριφέρ, αναμ-
μένο το τζάκι και οι ενεργειακές αυξήσεις έχουν αφήσει πάλι άδειο το
Τα 10 παράθυρα! πορτοφόλι κι ας έχει ο μήνας μόλις 18. Οι τιμές στο σούπερ μάρκετ αυξά-
νονται μέρα με τη μέρα, πρώτη φορά στην τελευταία πενταετία δεν χρειά-
στηκε να περιμένω στην ουρά για το ταμείο.
Ένας όμορφος κανελί σκύλος τραβάει με τα δόντια του μια σακούλα από
γνωστό ταχυφαγείο και εγώ μετράω τα παράθυρα της απέναντι πολυκα-
τοικίας. Πέντε όροφοι, με δύο ορθογώνια παράθυρα ο καθένας, σε από-
λυτη ευθυγράμμιση το ένα κάτω από το άλλο και το ένα δίπλα στο άλλο.
Είναι από αυτά τα παλιά παράθυρα, με τα ξύλινα παντζούρια. Τα τζάμια
χωρισμένα σε μικρότερα τετράγωνα φτιάχνουν μικρά καρέ κι εγώ ανα-
ρωτιέμαι τι κρύβεται πίσω από αυτά τα δέκα παράθυρα, όχι δεν με νοιά-
ζουν τα υλικά αγαθά, αναρωτιέμαι για τις ψυχές που ζουν πίσω από αυτές 39
τις δέκα λευκές κουρτίνες που βλέπω. Να είναι χαρούμενες; Να έχουν
άγχος για όσα, ζούμε; Να τους φθάνει ο μισθός να περάσουν όλο το μήνα;
Να είναι ευτυχισμένοι; Να έχουν κάποιον να τους αγαπάει; Να θρηνούν
κάποια απώλεια; Να είναι ζεστό το σπίτι τους;
Στον τρίτο όροφο ανάβει το φως στο αριστερό παράθυρο. Σχηματίζονται οι
σκιές από δύο μορφές, η μία γυναικεία, έχει αυτή την λεπτότητα και την
αέρινη κίνηση της γυναίκας, η άλλη αντρική. Δύο άνθρωποι στέκονται
αγκαλιασμένοι πίσω από εκείνη την κουρτίνα. Κάποιο ζευγάρι σκέφτομαι
που μοιράζεται το όμορφο συναίσθημα του έρωτα και της αγάπης. Αυτές
οι αγκαλιές που κλείνουν όλο τον κόσμο μέσα τους, αυτές οι αγκαλιές που
κολλάνε ό,τι είναι σπασμένο μέσα σου.
Πριν προλάβω να ταξιδέψω στις αγκαλιές που νοσταλγώ ανοίγει το δεξί
παράθυρο στον πέμπτο όροφο. Δύο χέρια προσπαθούν να κλείσουν
τα ξύλινα παντζούρια, μια γυναίκα μαυροφορεμένη. Η μορφή της, όσο
μου επιτρέπει η απόσταση να δω βυθισμένη στην θλίψη της απώλει-
ας. Η απώλεια… αυτή η αιχμηρή λέξη που στο άκουσμα της και μόνο οι
