Page 47 - mag_97

της Christine

Θυμάμαι!

ρίξεις τη σφαίρα, είναι βαριά όπως αυτά που κουβαλάς, πίκρες, θλίψεις,

μυστικά ενός ακόμη χρόνου. Μετά πρέπει να πηδήξεις ψηλά, ύστερα πάλι

να εξακοντίσεις όσα καινούρια έμαθες και να συνεχίσεις τρέχοντας…

Δέκα δάχτυλα τρέχουν πάνω σε πληκτρολόγια, άλλα χορεύουν πάνω σε

ασπρόμαυρα πλήκτρα…. να προλάβουν, να μετατρέψουν το μέσα σε έξω.

«Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», κάποτε…. και ύστερα άλλα

εκατό χρόνια μοναξιάς για να βρεθούμε στο ανελέητο σήμερα… 47

Δέκα εντολές που θα έπρεπε να είναι ευχές…τότε μόνο θα είχαν νόημα…
αν θέλαμε να τις ακούσουμε, όχι στείρο εντέλλεσθε…. φέρνει αντίθετα

αποτελέσματα

Δέκα αιώνιο... των Πυθαγορείων που με γοήτευαν πάντα, ίσως λόγω κα-

ταγωγής, επειδή περιέχει όλους τους αριθμούς, όπου το ένα συμβολίζει

το απόλυτο και το μηδέν το σύμπαν, σ’ ακολουθώ...

Ήμουν δέκα χρόνια νεότερη, είμαι δέκα χρόνια σοφότερη. Η πρώτη έκ-

θεση έφερε τη συνέχειά της και με άλλους τρόπους, πόνημα, λαχτάρα για

έκφραση και δημιουργία, συνεχίζω με ενθουσιασμό να εκτίθεμαι μαζί με
μια καινούρια παρέα που μέσα σε σκοτεινούς και ζοφερούς καιρούς πα-

λεύει να κρατήσει ανοιχτή μια χαραμάδα να μπαίνει ο ήλιος.

Η αρχή όμως έγινε εδώ και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων και σας ευχαριστώ,

Βασίλη και Ρούλα για το βήμα και όλους εσάς που διαθέσατε λίγο από το

χρόνο σας στην έκθεσή μου...
Christine