Page 40 - mag_97

επικΑιΡοΤήΤΑ

Τα 10 παράθυρα!

καρδιές λυγίζουν. Στη ζωή το συναίσθημα της απώλειας ενός αγαπημέ-

νου προσώπου για εμένα θα είναι πάντα η μεγαλύτερη πληγή που μπορεί
να «κουβαλάει» κάποιος. Ίσως αυτό που την ισχυροποιεί στα μάτια μου

είναι η αδυναμία της μετάκλησης της.

Στο ισόγειο ανάβουν ταυτόχρονα και τα δύο φώτα μαζί. Στην μια κουρτί-
να αντανακλάται η σκιά κάποιου που μελετά. Μαθητής; Φοιτητής; Ποιος

ξέρει… ξεφυλλίζει με ένταση τις σελίδες του βιβλίου και κρατάει κάποιες

σημειώσεις. Πόσες νύχτες αλήθεια ξεφύλλιζα με άγχος τα βιβλία, πόσες

φορές έπεσα στο κρεβάτι μου με το κεφάλι μου γεμάτο φράσεις, τύπους
ή γραμματικές που έπρεπε να αποστηθίσω για να έχω μια επιτυχημένη

πορεία στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο; Με πόσο άγχος μεγαλώνουμε

τελικά;

40 Δίπλα ακριβώς μια γυναικεία μορφή κρατάει στην αγκαλιά της ένα μωρό.
Η «μάνα», αυτή η μορφή, αυτή η ακούραστη φιγούρα που με υπομονή

ανέχεται τις παραξενιές όλων μέσα στο σπίτι. Εκείνη που μαγειρεύει με

αγάπη, εκείνη που φροντίζει να είναι όλα στη θέση τους, εκείνη που απορ-
ροφά όλες τις γκρίνιες και τις διαφωνίες, η μάνα, το καταφύγιο μας σε όλα

τα δύσκολα.

Ο κανελί σκύλος έχει έρθει και στέκεται στα πόδια μου, νιώθει το χρέος

να μου κάνει παρέα όσο είμαι μόνη στην κρύα χειμωνιάτικη πλατεία. Πα-

τάω το play στην λίστα με την μουσική και συνεχίζω να κλέβω λίγη από

την ζωή των ανθρώπων που μένουν στην απέναντι πολυκατοικία. Ανε-
βάζω το βλέμμα μου μέχρι τον πέμπτο όροφο, εκεί στα αριστερά φαίνεται

στο βάθος ένα αχνό φως. Σαν φλόγα μάλλον που τρεμοπαίζει και αφήνει

πολλές σκιές να, σχηματιστούν στην κουρτίνα. Κοίτα παιχνίδια που παίζει

η ζωή, αυτά τα δύο διαμερίσματα τα, χωρίζει ένας τοίχος, μερικά τούβλα

μόνο και όμως χωρίζει δύο κόσμους θαρρώ. Δεξιά μια γυναίκα που είναι
μόνη και αριστερά μια παρέα που κάτι γιορτάζει. Ένα πάρτυ που στήθη-

κε με κάποια αφορμή. Οι σκιές φαίνεται πως διασκεδάζουν, χειρονομίες,

γέλια, παλαμάκια.