Page 83 - mag_95
P. 83
της Δήμητρας Ξενάκη
το «κρακ» ήταν σιγανό.
εγώ κι εκείνη όμως, το ακούσαμε δυνατά.
ερχόταν από μέσα μας. Μας τράνταξε!
«Κρακ» κι ένα ράγισμα.
Μικρό ράγισμα, που σου φαίνεται ξαφνικό,
αλλά μπορεί να προετοιμάζεται χρόνια.
Χαράχτηκε η λεία μου επιφάνεια. μορφές.
Εκείνη ασάλευτη συνέχισε να με κοι- - Έτσι είμαι τώρα, είπε. Αμέτρητα μι-
τάζει, ενώ έβλεπε πάνω μου τον εαυ- κρά κομμάτια.
τό της κομμένο σε δύο ασύμμετρα Όλα ήταν ξαφνικά, ανεξήγητα, αλλά
κομμάτια. αληθινά...
Άπλωσε το χέρι. Με χάιδεψε. - Η νόσος προχωράει. 83
- Βίοι παράλληλοι, είπε, μόλις μου Τα «κρακ» πολλαπλασιάζονται. Τα
ανακοίνωσαν, ότι η νόσος προχωρά- ραγίσματα πληθαίνουν. Το φώς τεμα-
ει. Ραγίζουμε μαζί... χίζεται. Το πρόσωπό της διαιρείται.
Ένοιωσα το δικό μου ράγισμα, να Ένα «γιατί» κρέμεται στον αέρα.
απλώνεται. Κι άλλο «κρακ»... Κι
έπειτα κι άλλο. Γέμισα γραμμές, που Την άλλη μέρα, ανάμεσα στο γιατί, στο
έφτιαχναν περίεργα σχέδια. ξαφνικό και στον απόηχο των ήχων
που σκόρπαγαν τα ραγίσματα, με ξε-
Ξανάρθε κοντά μου το βράδυ. Άναψε κρέμασε από τον τοίχο.
το φώς. Τα κομμάτια μου φωτίστηκαν,
διαφορετικά το καθένα. Με ξάπλωσε στο πάτωμα. Κοίταξε
προσεκτικά κάθε μου ρωγμή κι άρ-
Της έστελνα φως από διαφορετικές χισε ν’ απλώνει πάνω μου χρώματα
μικρές εστίες. Άτακτες λάμψεις, ακα- ανακατεμένα με κόλλα. Δούλευε το
νόνιστες. Κανείς δεν είχε φωτίσει ως πινέλο με πάθος. Κάλυπτε τα ραγί-
τώρα τόσο αλλοπρόσαλλα κι έντονα σματα με χρώματα βγαλμένα απ' όλη
το πρόσωπό της. τη γκάμα του χρυσού. Με μεταμόρ-
Κοιτούσε αγέλαστη το κατακερματι- φωσε σε περίτεχνο μωσαϊκό γεμάτο
σμένο της είδωλο, που έπαιρνε χίλιες χρυσές λάμψεις.
