Page 78 - mag_95
P. 78
mikΡεΣ ΙΣΤοΡΙεΣ της Κατερίνας Γεμελιάρη
Η αβάσταχτη περιπλάνηση
στα μονοπάτια της νοσταλγίας
ροχη είναι η λέξη νοσταλγώ, ακόμα κι
όταν γεμίζει με δάκρυα τα μάτια μας.
Είναι αυτή η θλίψη για το χρόνο που
χάσαμε χωρίς να το θέλουμε. Αλλά
η δύναμη της είναι μεγάλη γιατί μας
ωθεί στο να αποζητήσουμε αυτό που
νοσταλγούμε και να το επαναλάβουμε.
Η ζωή λοιπόν είναι ένα ταξίδι με άγνω-
στο προορισμό, κανένας μας δεν γνω-
ρίζει άλλωστε που θα φτάσει. Κατά
ταξίδι, σχεδόν μύρισα την φρεσκο- καιρούς επιλέγουμε συνταξιδιώτες,
ψημμένη μπαγκέτα στο δρόμο της κάποιοι εξακολουθούν να είναι δίπλα
Saint-Germain, έκλεινα τα μάτια μου μας, κάποιοι αποχώρησαν, κάποιους
και έβλεπα μπροστά μου την θέα από τους αφήσαμε να φύγουν, κάποιους
τη ρόδα... και έπειτα θυμήθηκα έναν τους κρατάμε πάντα στην καρδιά μας,
78 άνθρωπο που αγαπάω πολύ. είτε είναι παρόντες είτε είναι απόντες.
Συνειδητοποίησα πως είχα αρκετό Σε αυτό το ταξίδι λοιπόν είμαστε καπε-
καιρό να του μιλήσω, μέσα στη ρου- τάνιοι, πότε η θάλασσα είναι ήρεμη και
τίνα της καθημερινότητας κάπου χά- απολαμβάνουμε την πορεία της ζωής
θηκε η επαφή μας, χωρίς να υπάρχει και άλλοτε έχει φουρτούνα και κρατά-
λόγος φυσικά. Περιπλανήθηκα σε όλα με σφιχτά το τιμόνι για να μην έχουμε
εκείνα τα όμορφα που έχουμε περά- ανατροπή του πλοίου.
σει μαζί κατά καιρούς και συνειδητο- Κατά την διάρκεια του ταξιδιού όταν
ποίησα πως μου έχει λείψει τόσο πολύ χάνουμε το κέφι μας, ή την «μαγεία της
η φυσική του παρουσία, μια βόλτα σε ζωής» όπως συνηθίζω εγώ να λέω,
ένα όμορφο μέρος, μια συζήτηση για έρχεται η νοσταλγία να μας δείξει τον
την παράνοια της εποχής που μας τσα- δρόμο, να ρυθμίσει την πυξίδα μας, να
κίζει και πολλές φορές δεν το αντιλαμ- μας γεμίσει με αυτό το συναίσθημα της
βανόμαστε. χαρμολύπης που συμβάλλει σταδιακά
Αυθόρμητα του τηλεφώνησα και κά- στην αναγέννηση μας.
ναμε την αναδρομή από κοινού. Αργά Η αβάσταχτη περιπλάνηση στα μονο-
το βράδυ όταν πια ετοιμάζουν να κοι- πάτια της νοσταλγίας είναι ένας τρόπος
μηθώ παραδέχτηκα στον εαυτό μου να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής όταν
πόσο όμορφη είναι η ζωή, πόσο υπέ- μας έχει κουράσει η «αλμύρα» της!
