Page 22 - mag_94
P. 22
πεΡΙ κοΙνωνΙΑΣ
Παραμύθια
με λυπημένο
τέλος
ονείρου και ποτέ δεν θα είχαν δικαίω- στο μυαλό μου. Πόσο όμοιες ακούγο-
μα ούτε να το σκεφτούν, πόσο μάλλον νται με αυτές των μαύρων. Τις ακούω,
να ονειρευτούν ότι το επιτυγχάνουν. Αν αλήθεια. Ζητάνε βοήθεια. Σσσσς... Είναι
και εδώ που τα λέμε, τους αφρικανούς σαν εμένα, σαν εσένα, σαν τη γυναίκα
αυτής της χώρας αυτό ήταν το τελευ- και την κόρη σου. Νιώθουν ανήμπο-
ταίο πράγμα που τους ενδιέφερε. Ήθε- ρες, μικρές. Έχουν κουρνιάσει στη γω-
λαν να ζήσουν! νιά. Σχεδόν τις βλέπω κιόλας. «Σχεδόν
Από τον 15ο αιώνα, λοιπόν, μέχρι μας βλέπω» ακούτε; Αχ δεν με ακού-
και σήμερα, το πρόβλημα παραμένει νε... Δεν φτάνει η φωνή μου να τους
και δεν ξέρω πότε ήταν πιο σκληρό. δώσει κουράγιο, ελάτε να φωνάξουμε
Φαινομενικά τότε, αλλά στην πραγμα- όλοι μαζί. Μα τί περιμένουμε; Γιατί δεν
τικότητα ίσως να είναι σήμερα. Σήμερα φωνάζουμε; Εκείνες μάλλον δεν μπο-
που η ανοχή είναι επίσης αδίκημα. Σή- ρούν. Κάτι πρέπει να κάνουμε, να τις
μερα που οι κοινωνίες έχουν θεωρη- σώσουμε από αυτούς. Κινδυνεύουν.
τικά εκπολιτιστεί αλλά εξακολουθούν Τελικά και αυτό παραμύθι με
22 να εκδηλώνονται ρατσιστικά φαινό- λυπημένο τέλος μοιάζει. «Η κόρη γί-
μενα. Σήμερα που όταν ένας λευκός νηκε γυναίκα...». Έτσι είναι, συνήθως
και ένας μαύρος έρθουν αντιμέτωποι ήταν μικρές και γίνανε γυναίκες στα
μπορεί να συμβούν φριχτά αλλά και χέρια κάποιων... Πώς τους χαρακτη-
υπέροχα πράγματα. Τί μας δεσμεύει ρίζεις τώρα αυτούς; Αυτών τέλος πά-
μακριά από αυτά τα υπέροχα; Θα αφή- ντων. Είδαμε δυστυχώς πολλές τέτοιες
σω τον James Baldwin να σας το πει, ιστορίες φέτος. Μάλλον ανοίξαμε λίγο
μιλώντας ως μαύρος στην Αμερική: τα μάτια μας. Αν και αποτελούν μόνο
«Οι λευκοί άνθρωποι σε αυτή τη χώρα ένα μικρό δείγμα της πραγματικότητας.
έχουν αρκετά να κάνουν ώστε να μά- Όλες αυτές οι γυναίκες λοιπόν, με την
θουν πως να αποδέχονται και πως να σιωπή τους τρέφουν την ανδρική ανά-
αγαπούν τον εαυτό τους και ο ένας τον γκη για υπεροχή και κυριαρχία. Άκρως
άλλον, και όταν το επιτύχουν αυτό – νοσηρή αυτού του τύπου η «αρρενω-
που δεν θα είναι αύριο και μπορεί να πότητα». Τις βρίζουν, τις χτυπάνε, τις
μην είναι ποτέ – το πρόβλημα των νέ- κακοποιούν σεξουαλικά και μπορεί
γρων δεν θα υπάρχει πλέον, γιατί δεν να έχει και συνέχεια. Ενώ εκείνες φο-
θα χρειάζεται πλέον». βούνται και ντρέπονται στην καλύτερη
#metoo περίπτωση. Αστείο, ε; Χαρακτηρίζουμε
αυτό ως την καλύτερη εκδοχή.
Κοίτα να δεις τώρα τί συμβαί- 16 γυναικοκτονίες σε έναν χρόνο
νει. Κραυγές γυναικών τριγυρίζουν στην Ελλάδα. «Και κάθε που χαράζει
