Page 23 - mag_94
P. 23
της Έλενας Μαρκάκη*
τις τρώει το μαράζι». Φωνάξτε! το τραγούδι. Σχεδόν γίναμε η θάλασσα
αυτή που θα πάρει βαθιά όλη τη νο-
Και ζήσαν αυτοί καλά...; σηρότητα της κοινωνίας. Κινητοποι-
Πόσο θα ήθελα να το γράψω... Ότι ζή- ηθήκαμε, κάναμε κάτι, ακουστήκαμε.
σαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, Πρέπει όμως να παλέψουμε πιο δυνα-
αφού έτσι τελειώνουν τα παραμύθια. τά, με όλες μας τις δυνάμεις για να κα-
Δεν μπορώ όμως. Τα δύο αυτά παρα- ταφέρουν όσοι βρίσκονται σε δυσμενή
μύθια - χάσταγκς διεκδικούν βασικά θέση να μιλήσουν, να πουν «φτάνει
δικαιώματα του ανθρώπου. Τη ζωή, πια». Εάν τους ξέρουμε, εάν μας έχουν
την ισότητα και την ελευθερία. Γιατί αυ-
το-ανακηρύσσονται κάποιοι κυρίαρχοι κάτι εμπιστευτεί, εάν έχουμε κάτι υπο-
και αφεντεύουν επί άλλων ανθρώπων; ψιαστεί πέφτει το βάρος σε εμάς, πρέ-
Ποιός τους εκχώρησε το δικαίωμα; πει εμείς να μιλήσουμε για αυτούς. Και
Νομίζω – τουλάχιστον στο σήμερα – η μόνο έτσι, με πρόταγμα κάθε καλό αί-
σιωπή. Η σιωπή και η ανοχή είναι αυ- σθημα θα γίνουμε από πολλές μικρές
τές που δίνουν συνέχεια στις εγκλημα- λιμνούλες, μία ορμητική θάλασσα. 23
τικές τους πράξεις. Κανείς δεν κατάφερε τόσο σπουδαία
«Κάποτε γνώρισα μια λίμνη, που πράγματα όσα μπορούμε να πετύχου-
'θελε να 'ναι θάλασσα» όπως λέει και με όλοι μαζί.
1 Το βιβλίο του James
Baldwin, στο οποίο γίνεται
αναφορά, είναι το «The
fire next time».
2 Χρησιμοποιήθηκαν στίχοι
από το τραγούδι «Παρα-
μύθι με λυπημένο τέλος»
του Μίλτου Πασχαλίδη.
*Είμαι γεννημένη το 1998. Έχω πτυχίο κοινωνιολογίας και τώρα κάνω το μεταπτυχιακό μου στο ίδιο
αντικείμενο. Μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά κατάγομαι και ζω τα τελευταία χρόνια στο λατρεμένο Ρέ-
θυμνο. Μ' αρέσει να ταξιδεύω, να διαβάζω βιβλία και να μοιράζομαι απόψεις. Χαίρομαι που θα τις
μοιραστώ μαζί σας.
