Page 41 - mag_93
P. 41
της Μαριάννας Κουμαριανού
Αν δούμε λίγο τον πρώτο ορισμό και κάποιες φορές, μια και πόσες αλλαγές
αναζητήσουμε την χρησιμότητα της μπορούμε να κάνουμε στα γονίδια.
ρίζας στα φυτά, θα διαπιστώσουμε την Πέρα από τη βιολογία όμως, υπάρχει
αναγκαιότητά της. Ένα φυτό δεν μπο- και κάτι ακόμα. Είναι τα “ίχνη” που δεν
ρεί να υπάρξει χωρίς ρίζα. Συχνά μα- φαίνονται γραμμένα ως γενετικό υλι-
θαίνουμε ότι όσο πιο πολύ χώρο έχει κό. Ο Macimo Recalcati το λέει πολύ
η ρίζα για να αναπτυχθεί, τόσο καλύτε- ωραία στο βιβλίο του «Το μυστικό του
ρο είναι για το φυτό, πάνω από τη γη. παιδιού». Λέει πως «Η ανθρώπινη ζωή
Επίσης, όσο αναγκαίος είναι ο ήλιος, διασχίζεται από τη ζωή του Άλλου, φέ-
το φως και το νερό άλλο τόσο είναι και ρει μέσα της όχι μόνο τη γενετική κλη-
οι ουσίες που παίρνει το φυτό από τις ρονομιά ως βιολογική σφραγίδα της
ρίζες του. Το κάτω από τη γη, το αθέα- προέλευσή της, αλλά ακόμα και τα λό-
το είναι εξίσου σημαντικό με το πάνω για, τους μύθους, τις φαντασιώσεις, τις
από τη γη. Ίσως και περισσότερο… ενοχές και τις χαρές των γενεών που
Θέλω τώρα να πάω στους ανθρώπους προηγήθηκαν». Είμαστε φτιαγμένοι,
και το ανθρώπινο είδος. λοιπόν, από ένα υλικό που μπορού- 41 41 41
Οι ρίζες κάθε ανθρώπου είναι οι πρό- με να “δούμε” και να “διαβάσουμε” με
γονοι. Λέγοντας πρόγονοι δεν εννοώ τη βοήθεια της βιολογίας και από ένα
μόνο τους γονείς αλλά όλους όσοι ακόμα υλικό που είναι αθέατο.
υπάρχουν πριν από αυτόν. Γονείς, θεί- Ενίοτε, έχοντας ακούσει ιστορίες αν-
οι, παππούδες, προ-παππούδες. Όλοι θρώπων που έχασαν τα ίχνη των οικο-
αυτοί είναι οι ρίζες του (να γιατί και ο γενειών τους, μπορώ να αναγνωρίσω
πληθυντικός). την αξία της καταβολής. Όσα στραβά
Αν δούμε το θέμα ως προς τη βιολο- κι αν έχει μία οικογένεια, αποτελεί το
γία, κάθε άνθρωπος έχει – παίρνει παρελθόν. Είναι ο χρόνος και ο χώρος
χαρακτηριστικά από τους ανθρώπους πριν από εμάς. Λίγο πιο τεχνικά και
που τον έφεραν και προηγήθηκαν αυ- συμβολικά, μπορούμε να πούμε ότι εί-
τού. Πόσο συχνά ακούμε να λένε για ναι το όνομά μας. Είναι αυτό που ακού-
παιδιά ότι μοιάζουν σε κάποια για- με στα χωριά να λένε «τίνος είσαι εσύ;»
γιά ή κάποιον από τους παππούδες και που μέσα από αυτό αποκτούμε μια
τους. Ίσως, αν είχαμε την ευκαιρία να υπόσταση και γινόμαστε ένας “γνω-
γνωρίζαμε προγόνους πιο πίσω από στός” άνθρωπος, “το παιδί του τάδε”.
τους παππούδες, να βλέπαμε κι άλ- Επίσης, είναι και αυτό το αντιφατικό
λες ομοιότητες. Πόσο σημαντικό είναι που λέμε «δεν φύτρωσα», εννοώντας
αυτό αλλά και πόσο δεσμευτικό ίσως ότι κάποιος με έφερε στον κόσμο – στο
