Page 57 - mag_92

του Aλέξανδρου Αραμπατζή

Όπως δεν μπορείς να κοιτάξεις ανάμεσα σε μια γυάλα χωρίς να παραμορφω-
θεί το πρόσωπό σου, έτσι και στην ζωή, δεν μπορείς να κοιτάξεις τα γεγονότα

της ζωής σου χωρίς να παραμορφωθεί το πρόσωπο της αλήθειάς τους. Οι
ΜΗΔΕΝΙΣΜΕΝΟΣ
λέξεις προχωρούν κρατώντας στο χεράκι τους ένα μικρό λαδοφάναρο που
το λένε σημασία. Δυστυχώς η σημασία φωτίζει μόνο ένα μικρό κομμάτι της

λέξης, το άλλο κρύβεται στη σκιά, σαν καταδιωγμένος συνωμότης. Υπολο-
γίζω πως πρέπει να μαζέψω ένα σωρό καταδιωγμένους συνωμότες για να

μιλήσω για αλήθειες. Όταν οι λέξεις με στριμώχνουν στα σταυροδρόμια, τότε

συνήθως παίρνω τον δρόμο που οδηγεί στο αδιέξοδο. Γεννήθηκα με δύο έμ-
φυτα ελαττώματα: την μελαγχολία και την περιέργεια. Κι ενώ η μελαγχολία με

προτρέπει συνεχώς σε παθητικό εφησυχασμό, η περιέργεια, με την εξουθε-

νωτική της ορμή, με ξεσηκώνει για δράση. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει διαρκώς
να ισορροπώ ανάμεσα στο στοπ και στο εμπρός, ανάμεσα στο περίμενε και

στο φύγε, ανάμεσα στο σταματάμε και στο ξεκινάμε. Άραγε πόσα ζιζάνια κρύ-

βονται στο σκοτεινό κελάρι της ψυχής και σκαρφαλώνουν κρυφά το βράδυ
στον ύπνο μου και μου ψιθυρίζουν, πλην όλων των άλλων, και το: χαμένος

καιρός! Ναι, χαμένος καιρός τα πράγματα που αγαπήσαμε, χαμένος καιρός οι 57
άνθρωποι που λατρέψαμε, χαμένος καιρός τα όνειρα που πιστέψαμε, χαμένος

καιρός η λαχτάρα για το παιδί του χρόνου που κυοφορεί ο άνεμος και το λένε

ανεμογκάστρι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι αντένες του μυαλού μου συλ-
λαμβάνουν μόνον τα δυσοίωνα μηνύματα, ενώ τα ευοίωνα τα παρακάμπτουν.

Δεν ξέρω αν γεννήθηκα με το κουσούρι του ανικανοποίητου ή τον τελευταίο
καιρό ένα κύμα μανιοκαταθλιπτικής ευωχίας με συνεπήρε τόσο πολύ ώστε να

παραδίνομαι αμαχητί στο μοιραίο. Ταξιδεύω με μαύρα πανιά ακόμη κι όταν

προσδοκώ τον παράδεισο. Δεν ανήκω στον τύπο των ανθρώπων που τους
αρέσει να περιπλανιούνται άσκοπα. Μ' ενδιαφέρουν οι σταθεροί και σίγουροι

προορισμοί. Αποφεύγω τους κουραστικούς μαιάνδρους και τα σκοτεινά μονο-

πάτια. Ωστόσο, ποτέ δεν μπόρεσα ν' αποφύγω τους κουραστικούς μαιάνδρους
και τα σκοτεινά μονοπάτια. Η ζωή μας υποχρεώνει να παλεύουμε ακόμη και

στον καναπέ του σπιτιού μας, ακόμη και στον ύπνο μας. Ακόμη και το ατσάλι

μπορεί να έχει την ευαίσθητη καρδιά ενός μικρού σπουργιτιού. Ακόμη κι ένα
άγνωστο άστρο μπορεί να φιλοξενήσει πάνω του ζωή. Αλλά ακόμα και τώρα,

παρότι αυτό το χώμα το πατούμε και το ονοματίσαμε γη, ακόμα συνεχίζουμε
ΤΑΧΟΓΡΑΦΟΣ
να ζούμε σε άγνωστο άστρο. Εκείνος που κατασκεύασε τον χάρτη του σύμπα-

ντος πόσο σημασία δίνει άραγε σ΄ αυτό το μικρό αστέρι;