Page 59 - mag_92

της Χριστίνας Πομόνη

έπειτα έρχονται τα ξενύχτια και τα κλάματα και τα

γδαρσίματα μέσα σου και έξω σου και οι τοίχοι που

στενεύουν και το ταβάνι που σε πλακώνει και ανοί-

γεις το παράθυρο να πάρεις ανάσες κι όμως κι εκεί

υπάρχει τοίχος και κοπανιέσαι πάνω σε ντουβάρια

και ξεσκίζεις τις σάρκες σου για να πονέσεις τόσο που

να μη νιώθεις και να μη σκέφτεσαι πια, ελπίζεις πως

το να νεκρώσεις μέσα σου θα σε κάνει πιο δυνατό, κα-

νείς δεν μπορεί να πάρει τον πόνο και την θλίψη και

το παράπονο που γιγαντώνεται μπροστά σου σα θεριό 59

έτοιμο να σε κατασπαράξει.

Κι έπειτα παίρνεις τη γνωστή σου θέση, εκεί, στο δι-

άδρομο.

Τη θέση που πάντα σιχαινόσουν, αυτή που σε φέρνει

αντιμέτωπο με την αλήθεια.

Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και όσα φοβάμαι,

στέκονται απέναντί μου, το βλέμμα γερασμένο και

δυο χέρια που κρέμονται στο πλάι σαν δάκρυα που

κυλούν στο πάτωμα, χάρτινος, άυλος, και μόνος.

Πώς στην ευχή έφτασα εδώ;