Page 55 - mag_92
P. 55
του Κωστή A. Μακρή
Κοπάδια δελφινιών ακολουθούσαν που να μπορώ να είμαι εκεί και να δια-
και προπορεύονταν του μικρού πλοί- βάζω, να ακούω, να βλέπω, να μιλάω
ου που μας ξεναγούσε στο θαλάσσιο ελληνικά, να νιώθω τόσο κοντά με τα
πάρκο. Ο καπετάνιος μάς είχε πει ότι δελφίνια λες και βρήκα την σειριά μου
αν είμαστε τυχεροί θα συναντούσαμε την αρχαία και θαλασσινή κι αναγάλλια-
δελφίνια. Μας είχε πει επίσης ότι αν τα ζε η καρδιά μου και μέχρι σήμερα δεν
συναντούσαμε, καλό θα ήταν να τα χει- γίνεται να θυμηθώ αδάκρυτος εκείνη
ροκροτούμε και να σφυρίζουμε και με την καλοκαιρινή σύναξη των ευλογημέ-
κάθε τρόπο να δείχνουμε την χαρά μας νων δελφινιών στο θαλάσσιο πάρκο τής
που τα βλέπουμε. Αλοννήσου.
Και έτσι, εμείς σφυρίζαμε, χειροκρο- Και αίφνης τώρα, σαν συμφορά οικογε-
τούσαμε και τα δελφίνια παίζανε στους νειακή που σού’ρχεται από κει που δεν
αφρούς της πλώρης και αμιλλώντο το περιμένεις, μαθαίνω για 14.000 σφαγ-
ποιο θα πάει πιο μπροστά από το πλοίο μένες, ματωμένες λοξές δελφινιών ρά-
και ήταν όλες οι ηλικίες δελφινιών εκεί, χες από τα Νησιά των Προβάτων, τα
μεγάλα αρσενικά και θηλυκά, νεαρές Νησιά Φερόε του Βασιλείου της Δανίας. 55
δελφίνες, μικρά δελφινόπουλα κι ακό- Δεν είμαι τόσο υποκριτής που να παρι-
μα πιο μικρά δελφινάκια. Πηδούσαν στάνω τον χορτοφάγο.
ψηλά, πηδούσαν και στριφογύριζαν Αλλά…
στον αέρα και βλέπαμε τις λευκές κοι- 14.000 σφαγμένα δελφίνια; Συγγενείς
λιές τους, πηδούσαν το ένα πάνω από μου, σχεδόν…
το άλλο… Παραβγαίνανε με το πλοίο Και θυμήθηκα ―με άλλην αφορμή και
και για λίγο απομακρυνόντουσαν για να γι’ άλλο έγκλημα― τον Σαίξπηρ και είπα
κάνουν στριφογυριστές τούμπες πάνω μέσα μου: «Κάτι σάπιο υπάρχει στο Βα-
από τα κύματα που διχαλωτά άφηνε το σίλειο της Δανίας…».
προχώρημα τής πλώρης και μετά πάλι Ναι, μωρέ γαμώτο. Κάτι σάπιο υπάρχει
από κοντά να χαίρονται τα χειροκροτή- σε όλα τα Βασίλεια αλλά και τις Δημο-
ματα και τα σφυρίγματα των ανθρώ- κρατίες των ανθρώπων. Ακόμα κι όταν
πων που είχα κι εγώ το προνόμιο να οι λοξές δελφινιών ράχες είναι κυνηγοί
είμαι μαζί τους. κι αυτές και τρέφονται με άλλα ψάρια.
Κι εγώ να χειροκροτώ κι εγώ να σφυ- Αλλά τόσο, όσο. Όχι περισσότερο. Και
ρίζω και να κλαίω κρυφά από την μπορεί να αναζητούν τις επευφημίες και
χαρά μου που επιτέλους ζωντάνεψαν τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα,
εμπρός μου οι στίχοι για «λοξές δελφι- αλλά κανένα άλλο είδος δεν κινδυνεύει
νιών ράχες» κι όχι μόνον αυτό αλλά να από την απληστία ή την ματαιοδοξία των
είμαι τόσο πλούσιος και τόσο τυχερός δελφινιών.
