Page 80 - mag_83

μιΚΡες ιςΤοΡιες της Δήμητρας Ξενάκη

η ελιά

θα σου πει πολλά για όσα έζησαν οι Πήρα τα σχήματα των κλαδιών μαζί

ρόζοι, είπε ένα γέρικο φύλλο. με τους αλλόκοτους ίσκιους και τα
Συνέχισα βουβή να κοιτάζω τα μα- ζωγράφισα στο λευκό της ψυχής

τωμένα χέρια μου κι έπειτα άγγιξα μου.

απαλά τον κορμό της ελιάς. Συνέχισα να υφαίνω τη σπείρα του
Ήθελα να ενωθεί το αίμα μου, με το χρόνου δίπλα στην ελιά.

δικό της. Να μπει η μια στην άλλη. Καθρέφτης μου, συνοδοιπόρος ή

Να ψάχνουμε αλήθειες μαζί. Κι ας δάσκαλος;

ήταν αυτή αιώνια κι εγώ περαστική. Πυθία με καλά κρυμμένα μυστικά;

...Μου αρκούσε να μιλάμε μαζί, με Όλα μαζί!
το φως του ήλιου και της νύχτας Κι εγώ να παλεύω ακόμα να μάθω

...Να ταξιδεύουμε αναζητώντας πει- να πηγαινοέρχομαι στο χρόνο.

σματικά τις αλήθειες, που κουβάλα- Να ψάχνω αν ή αλήθεια θα φανερω-
γε κάθε κρίκος της ζωής μας. θεί ψηλά στον ουρανό ή στο βάθος
80 Μια νύχτα ξάπλωσα στις ρίζες της. της γης

Το κορμί μου πόνεσε. Ήταν σκληρές. Θυμάμαι μόνο τη φωνή της ελιάς .

Πρόσεχε, είπε το βραδινό φως. Οι - Συνέχισε, κάποτε θα αποκτήσεις το
ρίζες φτάνουν βαθειά μέσα στη γη. μπόι που χρειάζεται, για ν’ακουμπή-

Εκεί, όλα είναι σκοτεινά. Θέλει πολύ σεις την αλήθεια...
μόχθο για να βρεις φως και άνοιγμα.

- Εκεί είναι κρυμμένες οι αλήθειες;

ρώτησα

- Ίσως..., απάντησε

Συνέχισα να ζω δίπλα στην ελιά.

Είδα το φως της μέρας και του σκό-
τους.

Είδα κλαδιά που άγγιζαν τον ουρανό,

κι άλλα που έγερναν στη γη.

Άφησα τις ρίζες να με πάνε όπου
ήθελαν.

Πήρα τα λόγια των φύλλων και τα

'γραψα μέσα μου.