Page 83 - mag_83
P. 83
του Βελισάριου Θώδη
Το πλοίο σαλπάριζε πάντα πρωί τότε για ρίς να παρεξηγηθούν κ.α. Κάπου εκεί
το Αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Ο κόσμος στις παρέες ήταν κι η Αφροδίτη, 1-2
τότε ξεχύνονταν στα καταστρώματα και χρόνια μικρότερη από τον Γιάννη, όμως
γέμιζε τα παγκάκια και τις πλαστικές η Αφροδίτη ήταν έξω καρδιά και πολύ
καρέκλες (των γύφτων που λέγαμε) με πολύ συναισθηματική κι εκείνη. Τόσο
χρώματα, μυρωδιές, παιχνίδια και οι που οι περισσότεροι της παρέας της την
πιο προχωρημένες παρέες με κιθάρες, έπεφταν, ή κάποιοι έτσι πιο γόηδες τις
τάβλι, χαρτιά, φορητά ραδιοκασετόφω- χάριζαν μερικά φιλιά, μικρές κι αθώες
να και γέλια. Ο Γιάννης τις περισσότερες στιγμές ηδονής κι η Αφροδίτη λόγω του
φορές ταξίδευε με τη μητέρα του και τα έντονου συναισθηματικού χαρακτήρα
αδέρφια του. Πάντα του άρεσε να χα- της θαμπώνονταν και τσαλακώνονταν
ζεύει τις παρέες αυτές που αναφέραμε κάθε φορά που κάποιος την εκμεταλ-
πριν, αυτές με τις μουσικές και τις κιθά- λεύονταν για ένα βράδυ και την επόμε-
ρες… εκεί η αλήθεια είναι ότι πάντα ξε- νη την ξέχναγε. Του Γιάννη του άρεσε
Η ζωή καποιου Γιάννη τα ατημέλητα κορίτσια, εκείνα που ήταν αυτά τα αθώα συναισθήματα... κι ήταν 83
πάντα η Αφροδίτη γιατί του έβγαζε όλα
χώριζε και κάποιο κορίτσι, του άρεσαν
“χύμα” όπως θα λέγαμε σήμερα, εκείνα
και καλοί φίλοι (όσο μπορεί ένας άντρα
τα κορίτσια που η μέσα τους ομορφιά
καθρεφτίζονταν στα πρόσωπα τους και με μια γυναίκα)... ήταν όμως ταυτόχρο-
να και αφτιασίδωτη κι αυτή, το ντύσιμο
έλαμπαν από ομορφιά, αφτιασίδωτες, της ήταν πολύ φάση χίππις από πιο πίσω
αυτά τα κορίτσια τον συνέπαιρναν τον δεκαετίες, φουλάρια στα μαλλιά, αερά-
Γιάννη. τα φουστάνια, σανδαλάκια στα πόδια,
Έφταναν λοιπόν μεσημεράκι πάντα στο σκουλαρικάκια σε καίρια σημεία του
νησί του και έπαιρναν τον δρόμο για το σώματος και γενικά μια αέρινη, καλοκά-
χωριό τους... ένα όμορφο, γραφικό, πα- γαθη φιγούρα που αν σε κέρδιζε εύκολα
ραλιακό χωριό στην άλλη όμως πλευρά και μόνο αν μιλούσες για λίγο μαζί της.
του νησιού. Αγκομαχούσε το αμάξι τους Κάποια στιγμή μέσα σε εκείνες τις δια-
τότε μέχρι να φτάσουν. Ήταν ένα πα- κοπές της εφηβείας τους ο Γιάννης και
λιό Ford αν θυμάμαι καλά απ’ όσα μου η Αφροδίτη ήρθαν πιο κοντά. Τα έφτια-
είχε πει ο Γιάννης. Εκεί στο χωριό του ξαν που λέγαμε τότε. Οι μισοί του φίλοι
οι παρέες ήταν πολλές, όμως ο Γιάννης του έλεγαν “ρε συ Γιάννη με την Αφρο-
λόγω κλειστού χαρακτήρα, πάντα την δίτη; Αυτή κάθε βράδυ κάνει και με άλ-
πέρναγε με λιγότερους. Δεν είχε όμως λον παρέα”, όμως ο Γιάννης όταν ήθελε
πρόβλημα, πάντα ήθελε να έχει δίπλα κάτι, είτε ερωτικό ήταν αυτό, είτε στη
του ανθρώπους που να μπορούν να ζωή του γενικότερα, έκλεινε τα αυτιά
κουβεντιάσουν, να κάνουν αστεία χω- του και δεν άκουγε κανέναν και τίποτα.
