Page 41 - mag_116 (7)

«Το να μιλάς πολύ για τον εαυτό σου

μπορεί να είναι και ένα μέσο για να τον κρύβεις.»

Φρίντριχ Νίτσε

ΓΙΑΝΝΑ ΚΟΥΚΑ

ΘΕ ΜΟΥ, Η ΓΙΟΥΡΑ...

ΠΟΙΗΣΗ

Εκδόσεις ΙΔΙΩΝΥΜΟ

Ήταν 20 Απριλίου 1967. Ώρα 11 το βράδυ,

βρισκόμουνα στα γραφεία της εφημερίδας.
Το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν από την Αθή-
να, την "Αυγή". Αύριο η εφημερίδα θα είχε

βαρυσήμαντη ύλη για τις ερχόμενες εκλογές
και να φροντίσω την σωστή διανομή της, ελέγχοντας το Πρακτορείο Τύ-

που. Εντάξει; Εντάξει. Σε λίγη ώρα τα τανκς του Παττακού έφευγαν από
τη Ν. Φιλαδέλφεια για να θρονιαστούν στο Σύνταγμα, στην Ομόνοια. Για
να μασήσουν οι ερπύστριες τους τη δημοκρατία. Με κάποια καθυστέρηση,

ειδοποίησαν από τα γραφεία της ΕΔΑ στη Θεσσαλονίκη. Τα τηλέφωνα λει-
τουργούσαν ακόμη. Θα λειτουργούσαν για πολλές ώρες. Όσα στελέχη της

ΕΔΑ δεν είχαν συλληφθεί- κι είχαν συλληφθεί τα περισσότερα- κρύφτηκαν.
Εγώ, πού να πάω δεν είχα. Άγνωστος στη Θεσσαλονίκη. Όσους γνώριζα,
θα τους συναντούσα σε λίγο στην Ασφάλεια, στου Βαρδάρη. Επικοινω-

νούσα με τις εφημερίδες "Μακεδονία" και "Θεσσαλονίκη" που είχα συνα-
δέλφους, αλλάζαμε νέα, τους έδινα ονόματα συλληφθέντων που μάθαινα
από την ΕΔΑ κι οι ώρες περνούσαν.

Φτάνει το πρωί. Γύρω στις 8 παρά τέταρτο χτυπά το τηλέφωνο. Ήταν ο
Γιώργος Ο., ένας συνάδελφος από τη "Θεσσαλονίκη". Ήθελε να μάθει

ονόματα συλληφθέντων. Του 'πα όσα είχα μάθει. Οκτώ παρά πέντε, χτυπά
άγρια η πόρτα. Το κατάλαβα. -Γιώργο, περίμενε ν' ανοίξω κι έρχομαι, λέω

στον συνάδελφο δημοσιογράφο. Ήταν εκείνοι. Οπλισμένοι σαν αστακοί κι
εγώ μπροστά τους, θα τους έμοιαζα με καλλιγραφία κρατώντας στο χέρι
το στυλό. Όρμησαν μέσα. Με ζητούν στην Ασφάλεια, για λίγο ο "κύριος

Διοικητής". Όχι για πολύ, για πέντε λεπτά. Τα πέντε λεπτά ήταν τρία χρόνια.
-Να κλείσω το τηλέφωνο, τους λέω. Πηγαίνω στο τηλέφωνο και φωνάζω:

-Γιώργο, γράψε άλλο ένα: το δικό μου, ήλθαν.»