Page 105 - mag_116 (7)

της Ρούλας Μονογυιού

Περπατάμε στο πάρκο με τον Ρόμπιν και βλέποντας τον

να μυρίζει αμέριμνα χωρίς άγχος και να είναι ευτυχι-

σμένος με τα μικρά κι απλά του, μια μεγάλη βόλτα, ένα

χάδι, ένα μπολ γεμάτο από φαγάκι και μια ζεστή γω-

νιά για ύπνο, σκέφτομαι πως γι αυτόν η ζωή είναι

απλή! Δεν είναι όμως για όλους!

Η σκέψη μου πάει συνεχώς στο ηχητικό ντοκουμέντο

από τα Τέμπη που κυκλοφόρησε στα social και δυσκο-

λεύομαι να αναπνεύσω... δεν έχω οξυγόνο... σκέφτομαι

τον πανικό των ανθρώπων εκείνες τις ώρες, σκέφτομαι

τους γονείς που ακούνε την αγωνία τους, που ακούνε 105

τις τελευταίες λέξεις των παιδιών τους, που ψάχνουν

ακόμα να βρουν κάτι από τους ανθρώπους τους, μετά

από δυο χρόνια και ακόμα να μάθουν τι έγινε, ποιος

έφταιγε; Περπατάω και σκέφτομαι πως πόσα χρόνια

τώρα ...πάμε κι όπου βγει! Ανάπτυξη σου το λένε...

Σκέφτομαι τη ρήση του Καποδίστρια πως πρέπει "Οι

πολιτικοί να γίνονται υποδείγματα να εμπνέουν και να

παραδειγματίζουν με την προσωπική και δημόσια ζωή

και να είναι έτοιμοι να θυσιαστούν" και βλέπω τον Ρό-

μπιν να σηκώνεται στα δυο του πόδια και να με κοιτάει

εκστασιασμένος σα να άκουσε τη σκέψη μου και να μην

πιστεύει ότι πέρασαν και τέτοιοι πολιτικοί από την

χώρα μας...