Page 54 - mag_114
P. 54

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

               (  Ή γιατί δεν έβαλα ποτέ αυτή                 (


                  την επιγραφή στο γραφείο μου




               νοποιήσω και εμένα αλλά και τον                       σκοπούς, όνειρα, επιδιώξεις, επι-

               πελάτη μου με συνέπειες αγαθές                        τυχίες, χαρές, δημιουργικές απο-
               για την διανοητική μου ισορροπία,                     λαύσεις, σχέσεις και ευθύνες αγά-

               τις επαγγελματικές σχέσεις μου                        πης που έτσι κι αλλιώς τα ήθελα
               αλλά και για την τσέπη μου.                           όλα αυτά και που δεν θα μπορού-

               Ένας άλλος λόγος ήταν η ευθύνη                        σα  να  τα  έχω  ουρανοκατέβατα,
               που ένιωθα για τις εργασίες που                       δίχως προσπάθεια. Ούτε μπο-

               είχα αναλάβει. Και οι ευθύνες                         ρούσα ―δεν ήθελα δηλαδή― να

               εκείνες είχαν να κάνουν με την                        βασιστώ στην τύχη, αγοράζοντας
               ευθύνη του πελάτη απέναντι στην                       λαχεία, ας πούμε, ή τζογάροντας

               επιχείρησή του, στους συνεργά-                        στα χαρτιά και στη ρουλέτα. Και
               τες του και στις ευθύνες που είχε                     κάτι άλλο: ήξερα πολύ καλά, από

               κι εκείνος αναλάβει για τη ζωή                        παλιά, ότι «αν δεν βρέξεις κώλο,
               του.  Μια αλυσίδα ευθυνών δηλα-                       ψάρι δεν τρως».

               δή που αν εγώ γινόμουν ο αδύνα-                       Και όσο κι αν δεν τρελαίνομαι
   54
               μος κρίκος της θα μπορούσε να                         για τα ψάρια (οι κεφτέδες και οι
               σπάσει με πολύ δυσάρεστες συ-                         σοκολάτες μου αρέσουν πολύ

               νέπειες για πολλούς.                                  περισσότερο), το νόημα της πα-
               Υπήρχε όμως και ένας άλλος λό-                        ροιμίας το είχα πιάσει από μι-

               γος.                                                  κρός. Και γι’ αυτό ήταν και είναι
               Ίσως ο πιο σημαντικός.                                ―ακόμα― μέρες, που όσο κι αν

               Το «Κλειστόν διότι έτσι μου αρέ-                      βαριέμαι και δεν θέλω να εργα-

               σει» θα με εξέθετε απέναντι στον                      στώ,  θρονιάζομαι  στο  κάθισμα  ή
               ίδιο μου τον εαυτό. Θα ήταν σαν                       στον πάγκο εργασίας μου και ξε-

               να ομολογώ εμπράκτως ότι επι-                         κινάω να «παίζω εργασία». Αυτό
               τρέπω στο «Βαριέμαι» να μου                           το «παίζω εργασία» το έχω πάρει

               καθορίζει το πώς σκέφτομαι και                        από τη Μαίρη Πόππινς και το «μια
               το πώς πράττω. Θα με ωθούσε                           κουταλιά ζάχαρη βοηθάει το φάρ-

               μακροπρόθεσμα σε έναν εθισμό                          μακο να πάει κάτω» μου άρεσε

               στην απραξία, που μπορεί να εί-                       παιδιόθεν. Το «παίζω» είναι η ζά-
               ναι γλυκιά ―κατά το «Ηδύ το                           χαρη και το φάρμακο είναι η «ερ-

               μηδέν πράττειν»― αλλά από την                         γασία».
               άλλη μεριά σε κάνει ―για μένα                         Παίζω  λοιπόν  εργασία  και  μέσα

               μιλάω― να παραιτηθείς από                             σε πολύ λίγο χρόνο η βαρεμάρα
   49   50   51   52   53   54   55   56   57   58   59