Page 49 - mag_114
P. 49
του Αλέξανδρου Αραμπατζή
...Τον ήξερα τον Μάρκο τον Τζαμαρία. Ήταν ένα καθίκι του κερατά.
Ολιγόμυαλος κι αμόρφωτος επιβίωνε στο Σώμα χάρη στις δικές μου
συμβουλές και οδηγίες που του έδινα στην δουλειά του, γιατί πάντα
ήξερε ότι εγώ είχα το θείο χάρισμα να τα αποκαλύπτω όλα. Μου εξο-
μολογούνταν τα πάντα για τη ζωή του και τη δουλειά του. Έτσι ένιωθε
πάντα τόσο εξαρτημένος από εμένα, που στο τέλος κατέληξα να είμαι
ο δίδυμος εαυτός του, με τη διαφορά ότι εγώ ήμουν ο επιφανής Μάρ-
κος Τζαμαρίας κι αυτός ο αφανής Μάρκος Τζαμαρίας. Φυσικό είναι ο
παραγκωνισμός της φιλόδοξης προσωπικότητάς του, πίσω από τη δική
μου ακτινοβολούσα προσωπικότητα, να γεννήσει εκ μέρους του ενα- 49 49
ντίον μου το μίσος και τον φθόνο.
Προσέξτε!
Ένας μπάτσος που ένιωθε ταπεινωμένος μπροστά σ' έναν συγγραφέα,
που τελικά κατέληξε ο συγγραφέας να εξελιχθεί σε μέγα μπάτσο και να
καταπιεί το φθηνό υποκατάστατο Μάρκο Τζαμαρία. Έτσι όταν ο Μάρκος
Τζαμαρίας με ανέκρινε ήξερα ότι εγώ ήμουν ο Μάρκος Τζαμαρίας που
ανέκρινε τον Μάρκο Τζαμαρία, γιατί υποτιμούσα αφάνταστα τον Μάρκο
«Tο θείο χάρισμα» Τζαμαρία και ο Μάρκος Τζαμαρίας με μισούσε αφάνταστα. Όλοι ξέραμε
πως αυτός ο διχασμός και το μίσος θα οδηγούσαν τελικά σε αδιέξοδο.
Και κατέληξαν τελικά σε τραγωδία. Ο Μάρκος Τζαμαρίας, όπως ήταν
αναμενόμενο, καθάρισε εν ψυχρώ τον Μάρκο Τζαμαρία.
