Page 59 - mag_114

της Mιμίκας Μαντά
νονταν ως το βάθος του ορίζοντα.
Κάποιες σταγόνες ξέφευγαν απ' την
προδιαγεγραμμένη πορεία. Έπεφταν
πάνω στα κορμιά μας κι εμείς ανατρι-
χιάζαμε καθώς νοιώθαμε να μας πλη-
σιάζει ένα μέρος του βυθού.
Η άμμος και τα χαλίκια μπαινόβγαιναν
στα νερά κι έπειτα δε μας μιλούσαν.
Μας άφηναν πίσω στη στεριά, όντα μι-
κρά και φοβισμένα.
- Όταν πετάς μια πέτρα στο νερό φτιά-
χνεις μια ρουφήχτρα, έλεγαν οι πα-
λιότεροι.
- Και γύρω απ' τη ρουφήχτρα σηκώ-
νονται ψηλά τα νερά. Πολύ ψηλά,
ίσαμε τον ουρανό.
- Γιατί; Είχα ρωτήσει κάποτε.
- Για να κρύψουν όσα φαίνονται στο
άνοιγμα της ρουφήχτρας.
- Γιατί να τα κρύψουν;
- Για να φανερωθούν όταν πρέπει.
Μόνο εκείνα ξέρουν πότε πρέπει.
Δεν είχα επιμείνει τότε. Είχα καταλάβει
πως μόνο με «Πρέπει» θα μου απα-
ντούσαν.
Και τώρα πιάνω τον εαυτό μου, να κοι-
τάζει μαγεμένος, την απέραντη υγρή
επιφάνεια, και ν’ ακούει το κάλεσμα του
βυθού .
Σηκώθηκα. Ένα βήμα προς το νερό. Κι
άλλο ένα, κι ακόμα ένα.
Η θάλασσα με δέχεται, με τυλίγει.
Της παραδίνομαι.
Το σώμα μου φτιάχνει ρουφήχτρα στο
νερό
Γύρω σηκώνονται διάφανα, γυάλινα
κύματα.
Με κρύβουν από βλέμματα αδιάκριτα.
Κι εγώ βυθίζομαι σ’ έναν κόσμο αλλιώ-
τικο, σε μονοπάτια υγρά που καθρεφτί-
ζουν χιλιάδες μορφασμούς.
Χέρια θαλασσινά με σπρώχνουν ή μ’
αγκαλιάζουν. Πρόσωπα που κλαίνε ή
γελούν και πουλιά που φτερουγίζουν
κουβαλώντας ειδήσεις κάθε λογής.
Βλέπω τον εαυτό μου να καθρεφτίζεται
σ’ ένα τεράστιο κύμα. Κι έπειτα το κύμα
σπάει σε άπειρες σταγόνες.
Σε κάθε σταγόνα εγώ. Μικρή, μεγάλη,
χαρούμενη, ανυπόμονη, πικραμένη,
χρωματιστή, ασπρόμαυρη. Σε κάθε
σταγόνα και μια δική μου αλήθεια, μια 59
δική μου μυρωδιά, ένας δικός μου
ήχος. Τα πουλιά συνεχίζουν να πετούν
δίπλα μου. Απλώνω τα χέρια. Τα θα-
λασσινά φυτά με τυλίγουν.
Οι καθρέφτες πολλαπλασιάζονται...
Εύθραυστοι μα φωτεινοί.
Ο χρόνος έχει χαθεί.
Γαντζώνομαι σ’ ένα κύμα κι ανεβαίνω
στην επιφάνεια του νερού.
Βρίσκω τον κόσμο που με τριγύριζε
πριν την κατάδυση. Μιλάνε, γελάνε...
- Πως ήταν στον βυθό;
- Είναι βουβός; Ρωτάνε
Τους κοιτάζω προσεκτικά…
- Δεν ξέρω, αποκρίνομαι.
- Ο καθένας έχει τον δικό του βυθό και
τους δικούς του ήχους.
- Η δική μου σιωπή ήταν πολύ ηχη-
ρή...